Navršilo se dvadeset godina od početka NATO agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju. To je dobra prilika da se osvrnemo oko sebe i pokušamo da svedemo račune.
U zapadnoj literaturi i medijima postoji saglasnost u proceni da je „Kosovski rat“, kako se on tamo naziva, izazvao važne promene u istoriji sveta. Bio je, tvrdi se, prvi u potonjem nizu „humanitarnih intervencija“, ili „ratova za vrednosti“.
[adsenseyu1]
Nisu malobrojni oni koji priznaju da se zemlje NATO saveza, vođene varljivim utiskom uspeha iz 1999, od tada nalaze u konstantnom ratnom stanju, obeleženom ratovima i krizama u odnosima sa celim nizom država, medijskom ratnohuškačkom propagandom, sveobuhvatnim merama nadgledanja sopstvenih građana i njihovim masovnim pogibijama u terorističkim napadima.
Najopasnija je činjenica da su NATO vojske stigle, kao po nekoj strašnoj, istorijskoj neumitnosti, putevima svojih prethodnika iz 1812. i 1941, na granice Rusije. Dok prete Rusiji, u isto vreme, one izazivaju čak i Kinu. Zaslepljeni ideologijama „političke korektnosti“, ogluveli od sopstvene propagande, oslonjeni na nepouzdane saveznike, zapadni „donosioci odluka“ više ne vladaju situacijom.
Izjave ruskih javnih ličnosti i potezi zvaničnika svedoče da je godina agresije NATO na SRJ, u kojoj je i Vladimir Putin došao na vlast, označila početak preokreta i u ruskoj spoljnoj politici.
U Moskvi su, jednostavno, shvatili da su oni sledeći. Kršenje svih obećanja o neširenju NATO na istok to će samo dodatno da potvrdi. Bombardovanjem kineske ambasade u Beogradu 1999. i današnjim pritiscima u Južnom kineskom moru, istovetnu poruku primili su i Kinezi. Uprkos naprezanjima NATO zemalja da u Albaniji i Bosni i Hercegovini pokažu kako su naklonjene muslimanima, oni ih, posle razaranja Avganistana, Iraka, Libije i Sirije vide kao svoje sudbinske neprijatelje.
Gubljenje iluzija i sazrevanje svesti o pretnji podstaklo je mobilisanje svih vojnih, propagandnih i ekonomskih snaga Rusije i Kine. Zemlje NATO i danas su u značajnoj prednosti, ali ona se više se ni na koji način ne može uporediti sa stanjem iz 1999. godine.
Bliže proučavanje otkriće strukturne probleme koji potresaju i Rusiju i Kinu. Ali, i vodeće zemlje NATO nalaze se u stanju neprekidnih sukoba i političkih previranja. Izgleda da su glasači Donalda Trampa, Bregzita i suverenističkih stranaka u EU konačno shvatili odakle dolaze nevolje. Administracija i moć još su, međutim, u rukama starih elita. One neće da se predaju i da prihvate promene u stvarnim odnosima snaga.
[adsenseyu4]
Svet se, u ovih dvadeset godina, suštinski promenio. Kakav je odgovor Srbije na nove vetrove koji duvaju sa Istoka i Zapada?
Naša jedra ostaju skupljena i nas nose nepredvidive morske struje. Srpske političke, medijske i poslovne elite ukočene su u prošlosti, zarobljene u poslednjoj deceniji 20. veka i, naročito, u 1999. godini. Zaleđene strahom, one osluškuju pretnje koje nam ratoborni humanisti sa Zapada i danas šalju. Najnovija, u vidu drakonske kazne za Radovana Karadžića, stigla je iz „Međunarodnog rezidualnog mehanizma“, oruđa NATO saveza, zaduženog za javno prevaspitavanje i kažnjavanje Srba.
Pritisak na Srbiju da prizna secesiju „Kosova“ potvrđuje da agresija započeta 1999. i danas traje. Dok NATO čeljusti sve brže ostaju bez najoštrijih zuba, u Beogradu imamo vlast koja je spremna da izvrši i ovaj nalog, uprkos Ustavu i Rezoluciji 1244 SB UN, podršci Rusije i Kine, uprkos upozorenjima da će to voditi ka rasparčavanju Srbije i gašenju Srpske, uprkos otporu Crkve, opozicije, javnosti i, sudeći po anketama, ubedljive većine građana.
Čim Priština ukine ograničenja za srpsku robu, Beograd će se strmoglaviti u dalje pregovore. Pljačka kosovskih rudnih bogatstava i stvaranje „Vojske Kosova“ – to skoro da se i ne pominje. Sa ili bez „korekcije granica“ Srbije sa „Kosovom“, ti pregovori će se završiti „pravno obavezujućim sporazumom o sveobuhvatnoj normalizaciji odnosa“ ili, u prevodu, razaranjem Srbije i, na njenim ruševinama, stvaranjem Velike Albanije.
Pogubni Briselski sporazum i defetističke izjave predstavnika srpskih vlasti o nacionalnim resursima i o Kosovu, dodatno su ohrabrili albanske šoviniste i njihove NATO zaštitnike. Njihove ambicije podstaknute su i nespremnošću srpskih vlasti da, odlučnijim osloncem na Rusiju i Kinu, obnove materijalne, vojne i diplomatske resurse zemlje.
Sprečavanje, u medijima sa nacionalnom frekvencijom, slobodne debate o ključnim temama, uključujući i onu najvažniju, kosovsku, urušavanje demokratije, ali i opasnost od rasparčavanja države, izazvali su očekivani gnev građana.
U uslovima sudbonosnih promena u svetskim odnosima snaga, kada se od nas zahteva samo da umemo da čekamo, današnje srpske vlasti dovele su, nepromišljenošću i nestrpljenjem, i sebe i zemlju u krajnje nezavidan položaj. Umesto iracionalnih strahova i ideoloških izmaglica, potrebni su nam samosvest, strpljenje i - trezvenost.
Predsednik Političkog saveta DSS, prof. dr Miloš Ković
(Politika.rs)
