Teorije zavere u vezi s potonućem Titanika i osnivanjem Federalnih rezervi (FED) predstavljaju intrigantnu temu koja se već decenijama razrađuje među zagovornicima alternativnih istorijskih narativa.
Posebno se ističe priča o tri moćna američka bogataša – Džonu Džejkobu Astoru IV, Isidoru Strausu i Benjaminu Gugenhajmu – koji su bili protivnici osnivanja FED-a i koji su svi poginuli u tragičnom potonuću Titanika.
Ova teorija povezuje potonuće broda sa zavereničkom pričom o nastanku Novog svetskog poretka, sistemu koji, prema nekim tvrdnjama, kontroliše globalnu ekonomiju i politiku.
Osnivanje Federalnih rezervi
Federalne rezerve su američka centralna banka, osnovana 23. decembra 1913. godine, s ciljem da stabilizuju američku ekonomiju kroz kontrolu monetarne politike.
Nastanak FED-a često se povezuje s tajnim sastankom koji se odigrao 1910. godine na ostrvu Džejkil u Džordžiji.
Prema teoretičarima zavere, ovaj sastanak okupio je ključne bankarske porodice, uključujući Rokefelere, Rotšilde i Morgane, koje su želele da stvore centralizovani bankarski sistem pod svojom kontrolom.
Zagovornici ove teorije ističu da su osnivači FED-a nameravali da preuzmu kontrolu nad izdavanjem novca, oslobađajući se zlatnog standarda kako bi omogućili „štampanje novca iz ničega.“
Ova „elastična monetarna politika“, kako se navodi, omogućila bi bankarima da izdaju novac bez pokrića i zadužuju vlade, što bi ih stavilo u dug prema bankama.
Ova teorija se oslanja na knjige poput „Tajne Federalnih rezervi“ autora Eustase Malinsa i „Stvorenje s ostrva Džejkil“ G. Edvarda Grifina, koji detaljno opisuje ulogu bankarskog kartela u stvaranju FED-a.
Uloga Titanika
Potonuće Titanika 15. aprila 1912. godine izazvalo je veliko interesovanje javnosti i mnogobrojne teorije zavere.
Ovaj luksuzni brod, čija je izgradnja trajala od 1909. do 1912. godine u brodogradilištu White Star Line, bio je simbol napretka i tehnoloških dostignuća svog vremena. Međutim, njegov tragični kraj izazvao je pitanja o mogućim zaverama iza same nesreće.
Jedna od najzastupljenijih teorija je da su Džon Džejkob Astor IV, Isidor Straus i Benjamin Gugenhajm, trojica uticajnih bogataša koji su se protivili osnivanju Federalnih rezervi, bili namerno žrtve zavere.
Navodi se da su oni imali moć i uticaj da spreče osnivanje FED-a, pa su bankarski karteli, predvođeni J. P. Morganom, odlučili da ih uklone. J. P. Morgan, koji je bio vlasnik kompanije White Star Line, navodno je namerno potopio brod kako bi eliminisao ove protivnike.
Morgan je trebalo da bude na Titaniku, ali je u poslednjem trenutku otkazao svoje putovanje, što je dodatno podstaklo teorije o njegovoj umešanosti.
Takođe, zanimljiva je i činjenica da je pisac Morgan Robertson napisao roman „Futility“ 1898. godine, 14 godina pre potonuća Titanika, u kojem je opisao brod nazvan „Titan“ koji je, baš kao i Titanik, udario u santu leda i potonuo.
Sličnosti između fikcionalnog i stvarnog broda bile su zapanjujuće, od dimenzija do broja spasilačkih čamaca, što je dodatno potpirilo zavereničke priče.
Sastanak na ostrvu Džejkil
Sastanak na ostrvu Džejkil 1910. godine ostao je ključna tačka za one koji veruju u zavereničku teoriju o osnivanju Federalnih rezervi.
Na ovom sastanku okupili su se neki od najuticajnijih bankara tog vremena, među kojima su bili predstavnici porodica Rokefeler, Morgan i Rotšild. Njihov cilj bio je stvaranje centralizovane banke koja bi kontrolisala monetarnu politiku Sjedinjenih Američkih Država.
Do tada su privatne banke u Americi mogle izdavati potvrde na deponovano zlato i srebro, koje su služile kao valuta. Nakon usvajanja Zakona o zlatnom standardu 1900. godine, banke su bile u obavezi da za svaku izdata sredstva imaju pokriće u zlatu.
Međutim, prema ovoj teoriji, potonuće Titanika dovelo je do gubitka mnogih od tih potvrda, što je omogućilo bankarima da zadrže zlato i ojačaju svoj položaj u kreiranju novog finansijskog sistema.
Osnivanje Federalnih rezervi 1913. godine, godinu dana nakon potonuća Titanika, predstavlja ključni momenat u ovoj teoriji zavere.
Tvrdi se da je potonuće broda omogućilo bankarima da eliminišu protivnike osnivanja FED-a, a ubrzo nakon toga zakon o osnivanju centralne banke je prošao kroz Kongres zahvaljujući podršci predsednika Vudra Vilsona, koji je navodno bio ucenjen zbog svoje preljube.
Jezuiti i Titanik
Još jedna teorija koja se spominje u vezi s Titanikom je uloga Jezuita. Prema ovoj teoriji, Edvard Džon Smit, kapetan Titanika, bio je član Društva Isusovaca (Isusovaca) i namerno je odveo brod u smrt po nalogu Jezuita.
Navodi se da je Smit ignorisao brojna upozorenja o ledenim santama u vodi, što je rezultiralo sudarom i potonućem broda.
Pored toga, irski sveštenik Fransis Braun, koji je takođe bio Isusovac, ukrcao se na Titanik, ali je izašao pre nego što je brod krenuo prema severnom Atlantiku.
Njegovo prisustvo na brodu, kao i činjenica da je dobio uputstva da napusti brod pre nego što je otplovio, dodatno je podstaklo sumnje o mogućoj zaveri.
Kraj i početak Novog svetskog poretka
Osnivanje Federalnih rezervi u decembru 1913. godine predstavlja prekretnicu u finansijskoj istoriji Sjedinjenih Američkih Država. Prema teorijama zavere, ovo je označilo početak Novog svetskog poretka, sistema u kojem bankarski kartel kontroliše globalnu ekonomiju.
Osnivanje FED-a omogućilo je bankarima da izdaju novac bez pokrića u zlatu, što je dovelo do stvaranja ogromnih dugova i inflacija.
Uloga Federalnih rezervi u finansiranju Prvog svetskog rata 1917. godine dodatno je osnažila ove teorije, jer je omogućila američkoj vladi da se zaduži kod bankara, što je povećalo moć centralne banke.
Ova zavera se proteže i na kasnije događaje u američkoj i svetskoj istoriji, uključujući i slom berze 1929. godine, Drugi svetski rat, i savremene ekonomske krize.
Teorije zavere o Titaniku i Federalnim rezervama, nastavljaju da fasciniraju mnoge ljude zbog složenosti povezanih događaja i uticaja moćnih ličnosti tog vremena.
Webtribune.rs
Najnovije i najvažnije vesti i analize na našem Telegramu – Prijavi se
