Kraj neosporne globalne ekonomske dominacije Sjedinjenih Država stiže ranije nego što se očekivalo, i to zahvaljujući istim neokonzervativcima koji su svetu dali prljave ratove u Iraku, Siriji i Latinskoj Americi.
Baš kao što je rat u Vijetnamu gurnuo Sjedinjene Države da 1971. godine odustanu od zlatnog standarda, nasilni rat za smenu vlada koji SAD vode protiv Venecuele i Sirije i pretnja drugim zemljama sankcijama ako se ne pridruže tom krstaškom pohodu, gura evropske i druge nacije u stvaranje vlastitih alternativnih finansijskih institucija. Ova odluka je već doneta i sada bi trebalo da se realizuje. Ali ko bi pomislio da će Donald Tramp postati katalizator?
Nijedna levičarska stranka, niti jedan socijalistički, anarhistički ili strani nacionalistički vođa nigde drugde u svetu nije mogao postići ono što čini Tramp – razbijanje američkog carstvo. Deep State sa oduševljenjem reaguje na način na koji je ovaj desničarski preduzetnik druge zemlje gurnuo da se brane. Da bi to učinio, Tramp je iskoristio piromane koji su radili za Buša i Regana, Džona Boltona i sada Eliota Abramsa, koji bi trebalo da zapali plamen u Venecueli.
Ovo je gotovo crna politička komedija. Svet međunarodne diplomatije se preokrenuo. Svet u kojem više nema zahteva da se bilo ko pridržava međunarodnih standarda, da ne spominjemo zakone ili ugovore. Neokonzervativci koje je odabrao Tramp shvataju ono što se nedavno činilo nezamislivim, a to je zbližavanje Kine i Rusije, velika noćna mora Henrija Kisindžera i Zbignjeva Bžežinskog.
Nakon što su spoznali fikcije i obmane o Iraku, Libiji i Siriji, zajedno sa udaljavanjem od zločinačkog režima u Saudijskoj Arabiji, strani politički lideri prepoznaju ono što su istraživanja javnog mnijenja već najavila, pre nego što su momci iz Iraka i afere Iran-Contra svoju pažnju usmerili na najveće naftne rezerve u svetu u Venecueli: Sjedinjene Države su sada najveća pretnja miru na planeti.
Pravdanje američkog državnog udara u Venecueli odbranom demokratije otkriva svu licemernost američke spoljne politike. Definicija “demokratije” je postala potpora američkoj spoljnoj politici koja teži neoliberalnoj privatizaciji javne infrastrukture, ukidanje vladinih propisa i pokoravanje diktatu globalnih institucija kojima dominiraju Sjedinjene Države, Međunarodnog monetarnog fonda, Svetske banke i NATO pakta.
U đavoljem rečniku, američki diplomati kao “demokratske” nazivaju zemlje koje slede američko rukovodstvo i otvaraju svoje ekonomije američkim investicijama i privatizaciji koju sponzorišu MMF i Svjetska banka.
Ukrajina se smatra “demokratskom”, zajedno sa Saudijskom Arabijom, Izraelom i drugim zemljama koje deluju kao američki finansijski i vojni protektorati i voljne su da američke neprijatelje proglase i svojim neprijateljima.
U jednom trenutku se ta politika sudarila sa direktnim interesima drugih naroda, što je konačno razbilo retoriku Stejt Departmenta. Druge zemlje nastavljaju sa razotkrivanjem i zamenom onoga što američka diplomatija naziva “internacionalizam”, što je u praksi američki nacionalizam nametnut ostatku sveta zbog vlastitih nacionalnih interesa.
U poslednjih pedeset godina su se američki stratezi iz Stejt Departmenta i Nacionalnog fona za demokratiju (NED) bojali da će otpor američkom finansijskom imperijalizmu doći s levog krila. Trošili su se ogromni resursi za manipulisanje strankama koje su se definisale kao socijalističke, kao što je britanska Laburistička stranka Tonija Blera, francuska Socijalistička partija, nemački socijaldemokrati i drugi.
[adsenseyu1]
Ali američki politički planeri i organizatori su zanemarili desnicu, zamišljajući da će ona instinktivno podržati američko huliganstvo. Stvarnost je da sada desničarske stranke žele da budu izabrane, a populistički nacionalizam je put do izborne pobede u Evropi i drugim zemljama, baš kao što se dogodilo sa Donaldom Trampom 2016. godine. Trampov program bi zaista mogao da razbije američko carstvo, koristeći staru izolacionističku retoriku koja utiče na vitalne organe carstva. Ali da li je Tramp agresivni antiamerički agent?
Demontiranje međunarodnog prava i njegovih sudova
Svaki sistem međunarodne kontrole zahteva vladavinu prava. To bi mogla biti moralna i legalna primena nemilosrdne sile koja nameće predatorsku eksploataciju, ali to je još uvek zakon.
I za to su potrebni sudovi, potpomognuti policijskom silom da uhapse i kazne počinitelje. I već imamo prvu pravnu kontradikciju u američkoj globalnoj diplomatiji. Sjedinjene Države su se uvek protivile bilo kojoj drugoj zemlji koja digne glas o američkoj zakonodavnoj ili diplomatskoj politici. To se pravda činjenicom da su Amerikanci “izuzetna nacija”.
Ali sedamdeset godina su se njihovi diplomati pretvarali da njihov nadmoćni sud promoviše mirni svet koji bi drugim zemljama omogućio napredak i poboljšanje životnog standarda. U Ujedinjenim nacijama su američki diplomati bili ti koji su insistirali na pravu veta. U Svetskoj banci i Međunarodnom monetarnom fondu su osigurali da njihovo vlasništvo bude dovoljno veliko da im i tamo omogući pravo veta na bilo koji zajam ili drugu politiku.
Neizbežno je da je američki nacionalizam morao da naruši privid jedinstvenog svetskog internacionalizma, a time i svaku pomisao međunarodne osude. Bez prava veta na sudije, Sjedinjene Države nikada neće prihvatiti ovlašćenja bilo kog suda, posebno ne Međunarodnog suda Ujedinjenih nacija u Haagu. Nedavno je ovaj sud pokrenuo istragu o američkim ratnim zločinima u Avganistanu, njihovom mučenju i bombardovranju civilnih ciljeva kao što su bolnice, svadbena slavlja i infrastruktura. Te istrage su konačno našle razumnu osnovu za verovanje da su SAD počinile ratne zločine i zločine protiv čovečnosti.
Džon Bolton, savetnik za nacionalnu bezbednost Donalda Trampa, bio je besan kada je u septembru upozorio: “Sjedinjene Države će iskoristiti sva potrebna sredstva kako bi zaštitile naše građane i naše saveznike od nepravednog sudskog postupka ovog nezakonitog suda.”
Dodao je kako Međunarodni tribunal UN-a ne sme biti tako hrabar da istražuje Izrael ili druge američke saveznike. To je nateralo nemačkog sudiju Kristofa Flugea da u znak protesta podnese ostavku. U stvari, Bolton je rekao sudu da SAD neće učestvovati u bilo kom sporazumu koji uključuje Sjedinjene Države, obećavajući da će sudijama i tužiocima zabraniti da uđu u Sjedinjene Države.
Bolton je ovako objasnio pretnju Sjedinjenim Državama: “Sankcionisaćemo njihova sredstva u američkom finansijskom sistemu i kazneno ćemo ih goniti prema američkim zakonima. Mi nećemo sarađivati sa Međunarodnim kaznenim sudom, niti ćemo ga pomagati. Mi ćemo ostaviti Međunarodni kazneni sud da umre sam od sebe. Uostalom, za sve namere i svrhe, on je za nas već mrtav.”
Šta je to značilo, istakao je nemački sudija Kristof Fluge: “Ako se te sudije ikada budu uplitale u unutrašnje stvari Sjedinjenih Država ili budu istraživali američkog državljanina, Bolton je odgovorio da će američka vlada učiniti sve što je u njenoj moći kako bi osigurala da te sudije više ne dobiju dopuštenje za putovanje u Sjedinjene Države i da bi tamo mogle da budu procesuirane”.
Ukidanje hegemonije dolara
Od svih područja politike sile, međunarodne finansije i strana ulaganja su ključna tačka. Međunarodne monetarne rezerve bi trebalo da budu neprikosnovene, a primena međunarodnog duga usko povezana sa njima. Centralne banke su dugo držale zlatne i monetarne rezerve u Sjedinjenim Državama i Londonu. 1945. se to se činilo razumnim, jer je trezor Federalnih rezervi u Njujorku, gde je zlato stranih centralnih banaka, vojno siguran. Isto tako je London Gold Pool bio instrument kojim je američko ministarstvo finansija dolar držalo kao “zlatni bon” vredan 35 unci.
Strane devizne rezerve su se držale u američkim trezorskim zapisima denominovanim u zlatu, a kupuju se i prodaju na valutnim tržištima Njujorka i Londona kako bi se stabilizovali dugovi. Većina kredita stranim vladama je denominovana u američkim dolarima, tako da se banke sa Vol Strita obično nazivaju agentima za naplatu. To je bio slučaj sa iranskim šahom Rezom Pahlavijem, kojeg su SAD postavili na vlast nakon što su sponzorisale državni udar 1953. protiv Muhameda Mosadeka koji je pokušao da nacionalizuje ili barem oporezuje angloiransku naftu, sada British Petroleum.
Nakon što je šah srušen, Homeinijeva vlada je zatražila od njegovog platnog agenta, banke Chase Manhattan, da koristi depozite za plaćanje vlasnika obveznica. Po nalogu vlade Sjedinjenih Država Čejs Manhatn je odbio zahtev revolucionarne vlade iz Teherana, a američki sudovi su Iran proglasili nepouzdanim i zamrznuli zemlji sva sredstava u Sjedinjenim Državama i bilo gde drugde gde su mogli. To dokazuje da su međunarodne finansije bile deo Stejt Departmenta i Pentagona.
Ali to je bilo pre jedne generacije, a tek su nedavno strane zemlje počele da osećaju mučninu zbog ostavljanja svojih zlatnih rezervi u Sjedinjenim Državama, gde se mogu zamrznuti sa ciljem kažnjavanja svake zemlje koja uvredi američku diplomatiju.
Tako je nedavno Nemačka konačno našla hrabrosti da zatraži da se deo njenog zlata vrati u Nemačku. Američki funkcioneri su se pretvarali da su šokirani uvredom civilizovane hrišćanske zemlje koja deluje kao Iran, tako je Nemačka pristala da uspori transfer.
Ali onda se javila Venecuela, koja na sve načine želi da raspolaže svojim rezervama, pre svega kako bi sanirala posledice američkih sankcija i borila se s krizom koju američki diplomati pripisuju “socijalizmu”, a ne američkim političkim pokušajima da slome ekonmiju latinoameričke zemlje.
Venecuela je naložila da Banka Engleske prebaci deo njenih 11 milijardi zlata u njene trezore. Zahtev je upućen u decembru 2018. Slušajući upute Boltona i američkog državnog sekretara Majka Pompea, bankari u Londonu su odbili da ispune službeni zahtev Karakasa.
[adsenseyu4]
Kako je preneo Bloomberg: “Američki funkcioneri pokušavaju da sprovedu operaciju u stilu Chicago Boysa i Huanu Gaidu pomognu da preuzme kontrolu nad vladom. Zlato vredno 1,2 milijarde dolara je deo 8 milijardi dolara deviznih rezervi koje drži Centralna banka Venecuele.”
Bloomberg je zaključio: “Funkcionerima Centralne banke Venecuele je naloženo da ne pokušavaju da stupe u kontakt sa Bankom Engleske. Tim centralnim bankarima je rečeno da im članovi Banke Engleske neće odgovoriti.” Vest je dovela do glasina da je Venecuela prodala 20 tona zlata, koje je odvezao ruski Boing 777, za oko 840 miliona dolara. Novac je verovatno iskorišćen kao plata ruskim i kineskim vlasnicima obveznica i za kupovinu hrane za ublažavanje gladi na lokalnom nivou.
Rusija je negirala ovu vest, ali je Rojters potvrdio da je Venecuela prodala 3 od 29 tona zlata Ujedinjenim Arapskim Emiratima, a još 15 tona je isporučeno 1. februara.
Američki ekstremistički senator Rubio je urlao da je to “krađa”. Naravno, sa američke tačke gledišta je briga za ublažavanje krize bez ulestvovanja Sjedinjenih Država zločin protiv američke diplomatije i politike generalno.
Ako postoji zemlja koju američki diplomati više mrze od neposlušne Latinske Amerike, to je Iran. Izlazak iz nuklearnog sporazuma iz 2015. od strane predsednika Trampa je eskalirao do te mere da su SAD Nemačkoj i drugim evropskim zemljama zapretile sankcijama ako i one ne učine isto i ne prekrše sporazume koje su potpisale. Na kraju je došlo do američkog protivljenja uvozu robe iz Nemačke i pokušajima blokade izgradnje gasovoda “Severni tok 2”.
SAD su se konačno obrušile i na Evropu, koja pokušava da pronađe način da se odbrani. Imperijalne pretnje više nisu vojne. Sada je kibernetički rat postao način da se prekinu veze sa bilo kojom ekonomijom. Glavne IT veze su one za prenos novca, a njih vodi SWIFT, društvo za svetske međubankovne finansijske telekomunikacije sa sedištem u Belgiji.
Rusija i Kina su već krenule u stvaranje svojih sistema bankovnih prenosa, pre svega zbog mogućnosti da ih Sjedinjene Države odvoje od SWIFT-a. Ali sada su i evropske zemlje shvatile da pretnje Boltona i Pompea mogu dovesti do velikih gubitaka, ako se usude da nastave pregovore sa Iranom, kako zahtevaju ugovori koje su potpisali. Nemačka je upravo poručila da neće izaći iz nuklearnog sporazuma.
Osim toga, 31.januara je Vašington obavešten da je Evropa stvorila vlastiti platni sistem za upotrebu s Iranom i drugim zemljama koje su na meti američkih diplomata. Nemačka, Francuska, pa čak i američka pudlica, Velika Britanija, stvorili su Instrument potpore trgovinskim razmenama (INSTEX). Ipak, obećali su da će se iskoristiti samo za “humanitarnu” pomoć, kako bi se Iran spasio od devastacije tipa Venecuele, što i jeste cilj Vašingtona.
Ali, s obzirom na sve žešći otpor ruskom gasovodu “Severni tok 2”, ovaj alternativni sistem bankarske naplate će biti spreman i sposoban za rad ako Sjedinjene Države pokušaju nametnuti sankcije Evropi.
“Upravo sam se vratio iz Nemačke i video veliku podelu između industrijalaca i njihovog političkog rukovodstva. Godinama su velike kompanije videle Rusiju kao prirodno tržište, komplementarnu ekonomiju za modernizaciju proizvodnje i snabdevanje Evrope prirodnim gasom i drugim sirovinama. Novi Hladni rat Sjedinjenih Država nastoji da blokira tu komplementarnost, upozoravajući Evropu na “zavisnost” od jeftinog ruskog gasa i ponudom skupog američkog LNG-a, i to preko lučkih objekata koji još ne postoje”, za Counterpunch piše Majkl Hadson.
Predsednik Tramp insistira i da članice NATO pakta troše 2% svog BDP-a na oružje, po mogućnosti kupljeno u Sjedinjenim Državama, a ne od nemačkih ili francuskih trgovaca.
SAD preuveličavaju svoj status i vode do gore spomenute evroazijske noćne more Makindera, Kisindžera i Bžežinskog. Osim što su već gurnuli u savez Rusiju i Kinu, američka diplomatija im dodaje Evropu, bez obzira na sposobnost samih Sjedinjenih Država da zloupotrebljavaju zavisnost ovih država od institucija koje je Vašington stvarao od 1945. godine.
Za pritisak na Evropljane se više ne koristi Svetska banka, čija je politika od početka bila da se zemljama daju krediti da kupe američke proizvode, umesto davanja prioriteta hrani. To je razlog zašto su ti krediti uvek bili u stranoj valuti, a ne u nacionalnoj valuti potrebnoj za pružanje potpore poljoprivrednim cenama i uslugama. To je američku poljoprivredu učinilo tako produktivnom.
Zemlje koje su ucenjivane hranom su mogle biti sankcionisane istog trenutka kada se odmaknu od američkih diplomatskih zahteva. Valja napomenuti da je globalno nametanje mita o američkoj “efikasnostii” prisiljavalo latinoameričke zemlje da postanu plantaže za useve kao što su kafa i banane, a ne da kultivišu pšenicu i kukuruz, što je izazvalo katastrofu, posebno za one koji žive u Srednjoj Americi. Nametnute kulture u poljoprivredi i skromni uvoz hrane iz Sjedinjenih Država su u zemljama koje su sledile američke diktate uzrokovale bedu, što svedoče karavani izbeglica iz Meksika.
Naravno, čak je i MMF bio prisiljen da prizna da su njegove temeljne smernice uvek bile fiktivne. Temeljna politika je bila da je službeno plaćanje međuvladinog duga osnova za dobijanje kredita MMF-a. Ovo pravilo je utvrđeno kada je najveći deo službenog međuvladinog duga trebao pripasti Sjedinjenim Državama.
Ali, pre nekoliko godina, Ukrajina je odbila da vrati 3 milijarde duga Rusiji. MMF je tada indirektno poručio da Ukrajina i druge zemlje ne moraju platiti dug Rusiji ili bilo kojoj drugoj zemlji koje žele da deluju nezavisno od Sjedinjenih Država. Međunarodni monetarni fond je odobrio kredit Kijevu usprkos dokazima o endemskoj korupciji, samo kako bi finansirao antirusku politiku, a nije branio načelo da se dugovi među vladama moraju plaćati. MMF kao da deluje iz male sobe u podrumu Pentagona u Vašingtonu.
Evropa je primetila da će zbog svoje međunarodne monetarne trgovine i njenih finansijskih veza Sjedinjene Države biti ljute. To je postalo jasno na pogrebu Džordža H.V. Buša kada su diplomate EU bačeni na dno popisa mesta u rasporedu na sahrani.
Rečeno im je da Sjedinjene Države EU više ne smatraju kao entitet u dobrom stanju. U decembru je u Briselu Majk Pompeo održao govor o Evropi, u kojem je uzdizao vrline nacionalizma i kritikovao multilateralizam i EU, navodeći “da međunarodna tela koja ograničavaju nacionalni suverenitet moraju biti reformisana ili eliminisana”.
Takvi događaji nisu bili nikakva vest do 31. januara 2019. godine, kada su se Sjedinjene Države pokrenule na više frontova, protiv Venecuele, Irana i Evrope, da ne spominjemo Kinu i komercijalne pretnje i akcije protiv Huaveija. Čini se da će ovo biti godina globalne frakture.
Naravno, ne postoji samo predsednik Tramp, jer i Demokratska stranka pokazuje iste namere. Umesto da aplaudiraju demokratiji kada strane zemlje ne biraju lidera kojeg su odobrili američki diplomati, o bilo kome da je reč, američke demokrate nose maske i dokazuju se kao prvaci imperijalizma Novog hladnog rata.
Sada je sve otkriveno. Venecuela bi trebalo da postane novi Čile generala Augusta Pinočea, ali Tramp nije jedini koji podupire Saudijsku Arabiju i njene vehabije, koji su, kako je rekao Lindon Džonson, “ku*vini sinovi, ali naši ku*vini sinovi”.
“Gde je levica u svemu tome? To je pitanje sa početka članka. Neverovatno je da su to samo desničarske stranke, Alternativa za Nemačku (AFD), francuski nacionalisti Marin Le Pena i drugi koje se protive militarizaciji NATO pakta i nastoje da ožive i komercijalne i ekonomske veze sa ostatkom Evroazije.
Kraj našeg monetarnog imperijalizma, koji sam prvi put spomenuo 1972. godine, čak je zaprepastio informisanog posmatrača poput mene. Bila je potrebna kolosalna arogancija, kratkovidost i bezakonje kako bi se ubrzao pad američke hegemonije, a tu su aroganciju, kratkovidost i bezakonje Donaldu Trampu mogli dati samo ludi neokonzervativci kao što su Džon Bolton, Eliot Abrams i Majk Pompeo”, zaključio je Majkl Hadson.
(Counterpunch,logicno.com)
