Prošlo je više od 70 godina od jednog od najvećih pokolja u istoriji čovečanstva.
Nedavna rezolucija parlamentarne skupštine OEBS-a u potpunosti izjednačava ulogu Sovjetskog saveza i nacističke Nemačke u izbijanju Drugog svetskog rata, ali poenta je čisto pragmatična s ciljem da izvuče još novca iz Rusije koja se već bori sa slabom ekonomijom, kao i da demonizuje Rusiju kao naslednicu SSSR-a i da joj onemogući da govori protiv revizije rezultata rata.
[adsenseyu1]
Međutim, ako već govorimo o odgovornosti za rat, trebalo bi da postavimo jedno ključno pitanje: Ko je omogućio nacistima da dođu na vlast, pita „ru-polit.livejournal“.
Predratna istorija Nemačke ukazuje na to da je nacistička politika nastala usled finansijskog haosa u koji je svet bačen.
Ključne strukture koje su definisale posleratnu razvojnu strategiju Zapada su bile centralne finansijske institucije Velike Britanije i SAD – Banka Engleske i Federalne rezerve. Upravo ove finansijske institucije su težile da uspostave punu kontrolu nad finansijskim sistemom Nemačke, ali pre toga su morale da urade sledeće:
1919.-1924. Da se pripreme za masovna finansijska ulaganja u nemačku ekonomiju.
1924.-1929. Da uspostave kontrolu nad finansijskim sistemom Nemačke i finansijskom podrškom za nacizam.
1929.-1933. Da izazovu katastrofalnu finansijsku krizu i omoguće nacistima da dođu na vlast.
1933.-1939. Da obezbede finansijsku saradnju sa nacističkom vladom i da podrže njenu ekspanzionističku spoljnu politiku usmerenu na započinjanje novog svetskog rata.
U prvom stadijumu, američki kapital je počeo da se uvlači u Nemačku preko ratnih dugova i nemačkih reparacija. Nemačka je imala velikih problema sa isplatom reparacija, što je na kraju dovelo do ogromnog deficita u budžetu i inflacije marke. Inflacija marke je 1923. godine iznosila 512%, a kao rezultat toga nemački industrijalisti su počeli da sabotiraju sve aktivnosti vezane za isplatu reparacija, što je dovelo do takozvane „Rurske krize“.
Pošto su zaključili da Evropa ne može sama da reši ovaj problem, Amerikanci su se umešali i zajedno sa Velikom Britanijom i Francuskom preuzeli kontrolu nad nemačkim finansijama.
Tako je na leto 1924. godine započeo projekat poznat kao „Dosov plan“, koji je podrazumevao prepolovljavanje reparacija i koji je pronašao izvor za pokrivanje reparacija. Međutim, glavni uslov je bio da se obezbede povoljni uslovi za američka ulaganja, što je bilo moguće samo uz stabilizaciju marke.
Do avgusta 1924. godine, nemačka marka je stabilizovana, a Nemačka je postala spremna za uspon ekonomije pokrenut američkim ulaganjima.
Kao rezultat toga, Nemačka je uvučena u takozvani dužnički krug, tj. živela je od američkih kredita i potpuno bi bankrotirala da joj SAD nisu pomagale. Američki kapital se postepeno integrisao u nemačku industriju, a samim tim i ekonomiju.
Ukupna ulaganja u nemačku industriju od 1924. do 1929. godine su iznosila 63 milijarde zlatnih maraka (od čega je 30 milijardi bio kredit), dok je isplata reparacija iznosila 10 milijardi maraka. Nemačka je postala druga industrijska sila u svetu, ali je bila u rukama američkih finansijskih institucija.
Interessen-Gemeinschaft Farbenindustrie, glavni dobavljač nemačke ratne mašine, finansirao je 45% Hitlerove kampanje 1930. godine, a njime je upravljao Rokfelerov Standard oil. Elektrodistribucija Nemačke i telefonske kompanije su takođe bile u rukama američkih investitora.
Gotovo sve veće nemačke banke su 1933. godine bile pod kontrolom američkog finansijskog kapitala.
Politička sila koja je trebalo da igra ključnu ulogu u anglo-američkim planovima je bila pripremana u međuvremenu. Govorimo naravno o finansiranju Hitlera i njegove partije.
Kao što je nekadašnji nemački kancelar Brining napisao u svojim memoarima, Hitler je od 1923. godine počeo da dobija velike sume novca iz inostranstva. Pripreme Hitlera su se odvijale u pozadini dok je u Nemačkoj vladao prosperitet. Njegova partija je dostigla svoj maksimum kada je došlo do krize.
Na jesen 1929. godine, kada je došlo do kraha američke berze koji su pokrenule Federalne rezerve, započeo je treći stadijum anglo-američkog plana.
Federalne rezerve i ostale američke finansijske institucije su prestale da šalju novac Nemačkoj, dok je Engleska 1931. godine napustila zlatni standard izazvavši veliku finansijsku krizu u Nemačkoj.
Međutim, nacistička partija je dobila ogromne donacije 1930. godine, a nakon toga i ogroman broj glasača, zauzevši mesto u nemačkom parlamentu.
Nakon brojnih sastanaka između vlasti i sponzora, Hitlerov program je odobren 14. januara 1933. godine, a 30. januara te godine je Hitler postao kancelar. Počela je primena četvrtog stadijuma anglo-američkog plana.
Angloamerikanci su na Hitlera gledali prilično pozitivno. Kada je on odbio da plaća reparacije, ni Velika Britanija ni Francuska nisu zahtevale isplatu, već je Amerika Nemačkoj odobrila novi kredit, što je posle učinila i Engleska. Nemačka je ubrzo postala glavni trgovinski partner Engleske.
U avgustu 1934. godine, američka kompanija Standard oil je kupila velike površine zemlje u Nemačkoj i sagradila naftne rafinerije koje su snabdevale naciste naftom. Istovremeno, Amerikanci su Nemačkoj tajno poslali modernu opremu za fabrike aviona, te je proizvodnja nemačkih aviona mogla da počne.
Nemačka je dobila i veliki broj vojnih patenata iz SAD, što znači da su Amerikanci ti koji su omogućili izgradnju Junkers-87.
Upravo ova finansijska saradnja između Angloamerikanaca i Nemačke je dovela do Drugog svetskog rata.
© 2016 Webtribune.rs
[adsenseyu5][adsenseyu5]
