Naučnici koji su analizirali drevnu DNK iz egipatskih mumija su otkrili da oni pretežno dele gene sa ljudima iz Evrope, a ne Afrike, kako se ranije verovalo.
Prva ovakva studija na mumijama koje datiraju od 1400-te godine pre nove ere do 400-te godine posle nove ere, otkrila je da su Egipćani bili blisko povezani sa populacijama u Levantu – sadašnjom Turskom, Jordanom, Sirijom, Libanom i Izraelom.
[adsenseyu1]
Oni su takođe genetski slični neolitskoj populaciji sa Anatolijskog poluostrva i iz Evrope. Jednostavno rečeno, Egipćani su bili u povezani sa Persijancima, Rimom i Grčkom, gde su svi bili beli evropski ljudi.
Ova revolucionarna studija je koristila nedavne napretke u tehnikama sekvenciranja DNK kako bi bliže ispitali genetiku mumija.
Studija, objavljena u „Nature Communications“, otkrila je da savremeni Egipćani, koji su zapravo samo arapski napadači, više zajedničkog porekla imaju sa podsaharskim Afrikancima nego što su to imali drevni Egipćani.
Podaci pokazuju da savremeni Egipćani, na nuklearnom nivou, dele oko 8 odsto više predaka sa podsaharskim Afrikancima nego sa drevnim Egipćanima.
[adsenseyu4]
Egipat je obećavajuća lokacija za proučavanje drevnih populacija, jer je on bio svetski trgovački centar.
To je verovatno razlog zašto su drevni Egipćani imali tako raznovrsno genetsko nasleđe, rekli su autori sa Univerziteta u Tibingenu i sa Maks Plank Instituta za nauku ljudske istorije u Jeni.
“Istorija stanovništva Egipta je kompleksna zato što se on nalazi na prolazu do afričkog kontinenta i pretrpeo je mnogo istorijskih preokreta“, rekao je za MailOnline direktor za nauku ljudske istorije na Maks Planku i vodeći autor studije, profesor Johanes Kraus.
“Drevnim Egiptom u prvom milenijumu pre nove ere je dominiralo mnogo stranih sila.“
Ovo istraživanje tima je uključivalo otkrivanje genetske istorije Egipćana upoređivanjem uzoraka DNK uzetih i od savremenih i od drevnih ljudi.
[adsenseyu1]
Istraživači su imali za cilj da uspostave iscrpnu genetsku bazu podataka kako bi po prvi put proučili drevnu prošlost Egipta.
Kako je sprovedena studija
Mumificirana ljudska DNK je obično teška za proučavanje zbog hemijskog tretmana tela pre mumifikacije, i zbog toplog okruženja u kom se drže.
Ali nove genetske tehnike, koje je tim koristio, su im omogućile da prouče mumificiranu DNK detaljnije nego ikada ranije.
Tim je uzeo uzorke od 151 mumificiranog pojedinca sa arheološkog mesta Abusir el-Melek, duž reke Nil u srednjem Egiptu.
Tim je upoređivao ovu drevnu egipatsku DNK sa uzorcima genoma od savremenih Egipćana kako bi analizirali razlike u genetskom sastavu.
Međutim, u poslednjih 1.500 godina je Egipat genetski postao više afrički, dok su drevni Egipćani pokazali da gotovo nemaju podsaharsko afričko poreklo i da imaju visoko srodstvo sa drevnim bliskoistočnim i evropskim populacijama.
[adsenseyu4]
Zašto je teško ekstraktovati DNK mumije?
Iako su neke od prvih ekstrakcija drevne DNK bile iz mumificiranih ostataka, naučnici su ranije izneli sumnju u to da li bi genetski podaci od mumija bili pouzdani, čak i ako bi se mogli prikupiti.
Vruća egipatska klima, visok nivo vlage u mnogi grobnicama i neke od hemikalija koje se koriste u tehnikama mumifikacije, doprinose degradaciji DNK.
Stoga su naučnici pretpostavili da je dugoročno preživljavanje DNK kod egipatskih mumija malo verovatno, čineći genetske podatke mumija neupotrebljivim.
Ali, korišćenjem nedavnih napredaka u savremenoj genetskoj tehnologiji, nova studija je uspela da ekstraktuje tačne DNK podatke od tri drevne egipatske mumije i upotrebljive segmente DNK od 90 mumija.
Tim je koristio sledeću generaciju metoda sekvenciranja, kako bi pročitali delove bilo koje DNK prisutne u uzorku, i povratili one koji podsećaju na ljudsku DNK.
Kompletna čitanja su omogućila timu da uoče nagoveštaj štetnih obrazaaca povezanih samo sa drevnom DNK.
Ovo, rezultate studije čini mnogo pouzdanijim, od bilo kojih ranije sprovedenih DNK istraživanja mumija.
Ekstraktovavnje pouzdane nuklearne DNK iz egipatskih mumija, je zaista revolucionarni napredak u genetici, koji otvara vrata detaljnijim istraživanjima mumificiranih ostataka.
Profesor Aleksandar Pelcer, sa Univerziteta u Tibingenu, je rekao: “Posebno smo bili zainteresovani da pregledamo promene i kontinuitet u genetskom sastavu drevnih stanovnika Abusir el-Meleka“.
“Želeli smo da testiramo da li je osvajanje Aleksandra Velikog i drugih stranih sila, ostavilo genetski trag na drevno egipatsko stanovništvo.“
Tim je želeo da utvrdi da li je ispitivano drevno stanovništvo bilo pogođeno, na genetskom nivou, stranim osvajanjima i dominacijom tokom posmatranog vremenskog perioda, i upoređivali su to stanovništvo sa savremenim egipatski stanovništvom.
Studija je otkrila da su drevni Egipćani najbliže bili povezani sa drevnim populacijama u Levantu (današnoj Turskoj, Siriji, Jordanu, Izraelu i Libanu), i da su takođe bili usko povezani sa neolitiskim populacijama sa Anatolijskog poluostrva i iz Evrope.
Koautor Volfgang Hak, vođa grupe na Institutu Maks Plank, je dodao: “Genetika zajednice Abusir el-Melek nije prošla kroz neke velike promene tokom perioda od 1.300 godina koje smo proučavali, što ukazuje na to da je stanovništvo ostalo genetski relativno nepogođeno stranim osvajanjima i vladavinom.“
Webtribune.rs[adsenseyu5][adsenseyu5]
