[adsenseyu2]
Naime, 1991. godine Takovski grm je počeo iznenada da se suši i poslednji put je olistao 1992. godine što je u narodu protumačeno kao najava novih nesreća za srpski narod, a posebno nakon što se nije primio hrast koji je 1994. godine zasađen u ime tadašnjeg predsednika Slobodana Miloševića.
Takovski grm je počeo iznenada da se suši 1991. godine i poslednji put je olistao 1992. godine što je u narodu protumačeno kao najava novih nesreća za srpski narod, a posebno nakon što se nije primio hrast koji je 1994. godine zasađen u ime tadašnjeg predsednika Slobodana Miloševića.
Sušenje Miloševićevog grma narod je povezao sa NATO bombardovanjem, ali ni hrastovi sađeni nakon 2000. godine nisu bili bolje sreće jer se i oni suše. Takovci misle da i to ima svoje značenje i da će srpski narod još dugo čekati na bolja vremena.
[adsenseyu4]
Da vas podsetimo na priču o Takovskom grmu. Mada je od podizanja Drugog srpskog ustanka proteklo 197 godina, među istoričarima još postoje mnoge nedoumice o redosledu događaja na Cveti 1815. godine kada je knez Miloš Obrenović, nerado prihvatajući da se stavi na čelo ustanika, razvio ustanički barjak i izgovorio sudbonosnu rečenicu: “Evo mene, eto vas – rat Turcima.”
Ostaće istorijska enigma da li se Miloš Obrenović narodu obratio baš ovom rečenicom ili je, prilično ljut, jer je pod pretnjom ostalih srpskih prvaka prihvatio da bude vođa ustanka, izgovorio: “Evo mene, eto vam rata sa Turcima.” Ostala je i nedoumica oko istorijskog značaja Takovskog grma, koji se već odavno smatra mestom podizanja Takovskog ustanka.
Među istoričarima postoji neslaganje oko toga da li je za Drugi srpski ustanak važniji taj džinovski hrast u Takovu, takovska crkva brvnara gde su se ustanici pričestili ili Miloševa kuća u Gornjoj Crnući gde je knez razvio ustaničku zastavu.
Takovski grm je nesumnjivo važno istorijsko mesto gde je postignut konačan dogovor o podizanju ustanka, ali grm na značaju dobija tek u vreme vladavine kneza Mihaila, koji je prilikom posete Takovu, neposredno uoči smrti Miloša Obrenovića, zapazio da je Takovski grm počeo da propada, te je od hrastova u blizini starog hrasta odredio naslednika starog Takovskog grma.
Poznato je da su Obrenovići veoma poštovali Takovski grm zato što su verovali proročanstvima, a i narod je verovao i da postoji neraskidiva veza između sudbina takovskih grmova i dinastije Obrenović. Međutim, potonji događaji proširili su verovanje da sudbinu takovskih grmova prati i sudbina srpskog naroda.
Radoš Gačić iz Moderne galerije u Gornjem Milanovcu već dugo proučava sve događaje vezane za Drugi srpski ustanak i takovske grmove.
– Početkom 1860. godine, knjaz Mihailo je video da je najveći stub Takovskog grma počeo da se suši, nakon čega se i srušio, a od naroda je čuo za verovanje da je to loš znak za dinastiju Obrenović. I stvarno, nedugo pošto je knez Mihailo zakrstio jedan od mladih hrastova, umro je Miloš Obrenović, a narod je sušenje i lomljenje grane hrasta protumačio kao najavu Miloševe smrti – priča Gačić.
[adsenseyu1]
Posle osam godina iznenada se osušila još jedna grana hrasta u Takovu, čime je “grm prozborio vešću sa nebesa”.
I zaista, 29. maja 1868. godine knez Mihailo Obrenović je ubijen u atentatu.
Srbi su oduvek verovali u božansku moć biljaka. Srpski svetitelj Sava je, po pisanju hroničara Domentijana, u želji da što više raširi hrišćanstvo među Srbima, podizao crkve, a tamo gde to nije mogao, nalagao je da se grade krstovi ili urezuju krstovi u kori drveća. Gotovo da nema srpskog sela u kome nije postojalo jedno takvo drvo – zapis. Oko drveta su se održavale litije i izgovorale se molitve za zaštitu sela od bolesti i nesreće.
Od ubistva kralja Aleksandra, poslednjeg Obrenovića, prošlo je skoro devet decenija kada je Takovski grm, onaj kojeg je za naslednika starog grma odredio Mihailo Obrenović, ponovo progovorio.
(Vestionline)
[adsenseyu2]
