Od marta naovamo, tokom famoznog Doba od korone, Srbija je postala mrtav konj, kako se na pitanje: Ima li posla? – izrazio moj beogradski taksista. Posla nema, lični i državni dugovi su sve veći, zemlja gori a premijer se češlja.
Glavni grad prvi put nije siguran za one koji se pitaju da li je Beograd siguran grad. To stoga što se širom-svijeta-razapete-paukove-mreže (skraćeno WWW), posebno preko društvenih mreža mogu videti inostrani državljani s bliskoistočnim tenom kako bez povoda šamaraju starice, napadaju djevojke, pa čak i otvoreno zajebavaju srpske policajce.
Srbija im je dala prst, ali bi da uzmu ruku, kao što to žele sabraća im u Njemačkoj, Francuskoj i kojekude po evropskom zapadu.
U srpsku Skupštinu samo što još nije ušao konj, kao ministar.
Prije 102 godine cijeli je svijet bio zadivljen što je Srbin nikao iz mora tokom Prvog svjetskog rata, s obale gdje cvjeta limun žut, i tako voskresnut iz mertvih napravio podvig biblijskih razmjera. Ponovo je ušao u svoje zemlje, oslobodivši i Srbiju, i Crnu Goru, i ine geografije.
Miljenko Smoje, za života utemeljen na obali veoma, divni Dalmatinac, u Velom mistu piše:
KONAČNA ISTINA ZA TEŽAK ŠOK: Iza ovog se krije mnogo, mnogo opasnija igra – OSTAĆETE ZALEĐENIhttps://t.co/hhN4imLC2B
— Webtribune.rs (@WebtribuneRs) October 29, 2020
„Ča se sve u novoj 1919. godini dogodilo, sve je bilo novo, friško i dogodilo se po prvi put. Te zime pa je dobar snig, i to je bija prvi snig u našoj novoj državi SHS. Svi snigovi koji su dosad padali nad Splitom padali su nad tuđim Splitom, rimskim, bizantskim, mletačkim, ugarskim, francuskim, auštrijskim, a sada leprša, kuće i ulice pokriva srpski sneg. Grad je prvi put slavija srpski Badnjak.“
Grad koji nikad nisan vidija (zato ća se uvik kad mislin tamo odit, desidu neka ustaška sranja) slavija je 1919. srpski Badnjak.
Prostor bivše Jugoslavija bio je oduševljen srpskim pobjedama umnogome zato što sami nisu imali fatalističku potrebu za slobodom.
Tokom istorije, zapadna su braća deboto dokazala kako razmišljaju u najmanju ruku čudno: zadovoljni su uvijek kada su pod okupacijom, samo da ne dijele slobodu sa Srbima.
Danas se od Republike Srbije odmiču svi dotični narodi, kao da smo kužni. Posebno otkako su saznali da zemlju koja se drznula da ratuje kontra NATO-a treba trajno isključiti iz svih ekonomskih tokova.
I bi tako. Srbija je danas mrtav konj. Prezadužen pride.
Kada su čak i montenegrinske hijene shvatile da će nakon rata iz 1999. poražena Srbija morati do konca da plaća pobjednicima penale tako što će vlastitim parama subvencionisati strane firme, i tako što će Srbija po sve praznijoj geografiji na dug graditi preskupe auto-puteve koji su zapravo NATO-strade – moderni je Crnogorac izdao srpstvo.
I evropeizirao se, kao što se nekad turčio ili katoličio. Opet se konvertovao, samo da bi na Obali lozovače, kako se posprdno kazuje za Crnu Goru, Montenegrin živio bolje.
Godina 2020. ako je po cijelom svijetu i bila zaražena virusom korona, u Crnoj je Gori bila označena heraldičkim litijskim hodom.
Takav je uporan hod donio pobjedu 30. avgusta na parlamentarnim izborima. I dok se politički restlovi Mila Đukanovića koprcaju kao kapitalni zubaci na udici, Zapad je povlačeći uzde uspio da 50% srpskih glasova svede na tek 25%, darujući svakog iz vječite opozicije sa tek pomalo resora u najavi.
Najveći gubitnici izbora u Crnoj Gori su Srbi, u koje je tako strasno politički bio zagledan cio region.
Sve udaljenija od Srbije puštene niz vodu, Crna Gora planira da tek vidi kako da se o svom zabavi jadu.
Prezaduženost, smrt ekonomske i turističke boginje Sezone 2020, klijanje ustaških takozvanih komitskih ćelija po gradovima a pred Popis 2021. g., te intenzivirano raseljavanja s rubnih područja u Podgoricu i na Primorje – čini Montenegro veoma polarizovanom političkom geografijom u kojoj nikako da se sastavi vlada.
Jedino rješenje bilo bi u formiranju Tehničke vlade s ograničenim mandatom, tj. vlade sastavljene od eksperata, koja bi poslužila kao bajpas dok se političari iz do juče tri opozicione koalicije konačno ne dogovore koja će to imena zamijeniti kadrove Tehničke vlade.
Ginisovski gubitnici, lideri vječite opozicije, ljudi iz polupocijepanog Demokratskog fronta, likovi koji ne bi prešli cenzus da nije bilo hrišćanskog ustanka u Crnoj Gori, nikako da shvate što im kazuje mitropolit, što im kazuje mandatar, što im kazuje narod, a kazuju im iš.
No narod, mandatar i mitropolit, iz ugla lidera neprirodne koalicije Srba, i Crnogoraca koji su glasali za postojeći Ustav i kontra srpskog jezika – nikako da shvate da oni znaju kako neće živjeti vječno i da ako sada ne zajašu, po okončanju Tehničke vlade nikad neće.
Ima jedna lekcija iz istorije i prekomorske geografije koja bi slikovito mogla da posluži u tumačenju ovog paradoksa. Iako je Bartolomeo Dijas finalmente oplovio rt Dobre nade 1487. godine, portugalski ga kralj nije udostojio časti (i bogatstva koje uz imenovanje ide) da iz drugog puta otkrije Indiju i Začinska ostrva, nego je poslao Vaska da Gamu da nastavi gdje je ovaj stao. Da Gama je 1498. pronašao pomorski put za Indiju i učinio svoju zemlju pomorskom silom.
Svi znaju, pa i oni koji nisu čitali Andrića, da se „tamo negde u svetu igra kocka i bije boj, i tamo se rešava i sudbina svakog od nas“.
Svi koji grizu nokte konektovani na izvore dostupnih informacija oko toga šta se dešava na velikoj šahovskog tabli, zebu od geopolitičkog značaja američkih izbora.
Kao imalac maksimalne koncentracije identiteta, znam da se u prvi mah neće znati ništa. Ni da li je Tramp pobijedio, ni da li je Bajden dobar na izborima.
Čak će se i po virusu korona vidjeti da je planeta Zemlja na dan američkih demokratskih izbora o kojima odlučuju elektorski glasovi iskočila iz ležišta.
Ko god da pobijedi, moja osjetila kažu da će prema nama krenuti cunami.
U jednoj od opcija, može da se nastavi teror s maskama, sve manjim platama, sve većim zaglupljivanjem svega stanovništva, nutritivnim pomijama, kršiteljima Ustava, premijerima i elitom u polovima svih duginih boja, obaveznom vakcinacijom otrovima i nano-oznakama, dobrovoljnim pristankom da pop može da bude svak, da se možeš vjenčati s rođenom majkom kozom drvetom, da je dozvoljeno sve što te uništava a zabranjeno sve što te liječi…
A ako pobijedi druga pak opcija, to znači da ćemo svi u rat. Da povratimo, uz mnoge žrtve, nešto od dobrobiti makar takvih institucija kao što je porodični ručak nedeljom.
Kakve su, s rukom na srcu, šanse na strani čovjeka?
Ako se svi iza američkih izbora od geopolitičkog značaja ne pretvorimo u Crnu Goru s početka godine 2020. i ne krenemo s krstovima, litijskim barjacima, nema nam, Evropljanima i Američanima spasa.
Već vidim zacenjene NVO nataše kandić, sonje biserko, žene u crnom i kesiće… kako se kese spram predloga da se držimo krsta, ali tako ja, kao čovjek s maksimalnom koncentracijom identiteta, mislim.
Nikola Malović (Pečat.co.rs)
