Sve zaraćene strane tokom Drugog svetskog rata su imale oblasti oružanih snaga u kojima su se isticale. U prvoj fazi rata Nemačke protiv Sovjetskog Saveza Nemci su bili superiorni u mnogim aspektima vođenja rata, ali u jednom su od početka do kraja rata bili iza Sovjeta – snajperistima.
Mnogi su čuli za Vasilija Zajceva, Ljudmilu Pavljučenko, Ivana Sidorenka i mnoge druge sovjetske snajperske asove koji su, pojedinačno, uništili gotovo bataljon neprijateljske pešadije za vreme svog ratnog puta.
Ako se pogleda popis od pedeset najboljih snajperista Drugog svetskog rata, vidi se da preko četrdeset njih pripada Crvenoj armiji. Za svaki uspeh postoji praistorija, pa tako i za toliki broj snajperskih asova. Koreni sežu u istoriju Sovjetskog Saveza u prvoj polovini tridesetih godina.
[adsenseyu1]
S obzirom na to da je Sovjetski Savez sa svih strana bio okružen potencijalnim neprijateljima, zbog socijalističkog sistema koji je gradio, koncept naoružanih građana koji je bio ideal gotovo svih revolucionarnih društava počeo je da daje svoje rezultate u praksi.
Potencijalnom napadu pojedinačnih ili udruženih snaga intervencionista trebala je da se suprotstavi ogromna masa građana koja je prošla barem osnovnu pešadijsku obuku ili obuku rukovanja oružjem. U taj plan je Sovjetski Savez uložio znatna materijalna i propagandna sredstva.
Najveći deo života civila, koji su se pripremali za rat, odvijao se unutar organizacije osnovane 1927. na predlog narednika vojno-pomorskih poslova Vorošilova, sa nazivom „Društvo za promociju odbrane i vazduhoplovno-hemijske konstrukcije SSSR-a“, skraćeno OSOAVIAKHIM SSSR.
Unutar organizacije je 29. oktobra 1932. utvrđen status „Vorošilovskog strelca“, a u decembru iste godine je u promet puštena značka koja se davala preciznom strelcu. Time je udaren temelj masovnom pokretu koji će stvoriti hiljade snajperista. Jasno je da je sam naziv „Vorošilovski strelac“ vezan za ime Klimenta Vorošilova.
Najpopularnija verzija o nazivu je da je Vorošilov 1932., prilikom posete strelcima, uzeo revolver od jednog polaznika i pogodio 59 krugova (na meti). Nakon toga je izjavio da „ne postoji loše oružje, samo loši strelci“. Ova njegova izjava je postala popularna, jer je objavljivana u vojnim glasilima Crvene armije, nakon čega je postala široko poznata u Sovjetskom Savezu. Organizacija je uključivala i đake. Uvedeni su stupnjevi u nagradama. Za dečake i devojčice od 12 do 15 godina dodeljivale su se značke „mladi Vorošilovski strelac“. Ubrzo je broj strelaca postao masovan.
1934. je otvoren klub Vorošilovskih strelaca u Moskvi u Baumanskom reonu. Isti klub je predstavljao Sovjetski Savez na međunarodnom takmičenju u streljaštvu, gde je u finalu pobedio protiv američkog streljačkog kluba iz Portsmuta sa velikom razlikom. Na prvom Svesaveznom takmičenju pionira i učenika među strelcima prvo mesto je zauzela ekipa iz Moskve.
Jedinica mladih strelaca, formirana od odlikaša iz škole Baumanskog reona, moskovske organizacije, učestvovala je na paradi u čast devetnaest godina od Oktobarske revolucije. Godine 1936. izmenjena su pravila u nagrađivanju – značka „mladog Vorošilovskog strelca“ dodeljivala se uzrastima od 13 do 16 godina, dok su za značku drugog stupnja znatno povišeni kriterijumi i to isključivo iz vatrenog oružja. Na primer, prema statutu, norme koje je morao da ispuni „mladi snajperist“ bile su:
„… da zna sve delove malokalibarske puške domaće proizvodnje,
da zna njene karakteristike i efikasnost delovanja na određenim daljinama,
da zna da gleda kroz dvogled i vrši korekturu delovanja,
da poznaje maskiranje i pravilan izbor mesta opažanja,
da ume da određuje daljinu pomoću uglomera sa odstupanjem od najviše 10 odsto…“ itd.
[adsenseyu1]
Status mladog snajperiste mogli su da dobiju polaznici do maksimalno 17 godina starosti. Kriterijumi koje su morali da ispune bili su visoki za uzrast polaznika. Razlika u broju znački je pokazivala težinu dobijanja drugog stupnja. Broj nagrađenih „mladih strelaca“ 1935. je bio 900 hiljada, dok je značke „drugog stupnja“ dobilo svega 4706 strelaca. Ukupno je, do uoči rata, značke svih stupnjeva dobilo od šest do devet miliona ljudi.
Takav sistem, koji je omogućavao milionskim masama da se susretnu sa umetnošću streljaštva od osnovne forme ravnjanja prednjeg i zadnjeg nišana do vrhunskih strelaca, stvorio je ogromnu bazu za selekciju ljudstva, što će se kasnije primetiti po rezultatima tokom Drugog svetskog rata.
Sve kategorije građana obučavane su unutar društva, od naučnika do radnika i radnica u fabrikama, do dece uzrasta osnovnih i srednjih škola. Društvo se tako direktno, mimo klasične vojne obuke, militarizovalo i pripremalo za buduće događaje.
(hr.rbth.com)
