Nakon što je svet jutros probuđen vešću da je papa Franja preminuo u Vatikanu, pažnja planete okrenuta je prema Rimu. Kardinali se okupljaju iza zatvorenih vrata na papskoj konklavi, u iščekivanju odluke koja bi mogla da preokrene pravac Rimokatoličke crkve.
A lista potencijalnih naslednika već izaziva talase komentara, nagađanja i spekulacija – jer među imenima koja se najčešće pominju nalaze se oni koji bi mogli doneti istorijsku promenu.
Prvi put – crni ili azijski papa?
Smrt pape Franje, koji je kao prvi latinoamerički papa otvorio vrata globalnijem pogledu na crkvu, pokrenula je pitanje da li će sledeći korak biti izbor poglavara iz Afrike ili Azije – kontinenata sa najbržim rastom katoličke populacije.
Britanski „Dejli Mejl“ ukazuje da bi upravo to mogla biti sledeća velika promena, a glavni kandidati ukazuju na taj mogući zaokret.
Jedan od favorita je Peter Turkson (76), bivši biskup Kejp Kousta iz Gane. Njegov izbor značio bi prvi put u istoriji da Rimokatoličku crkvu vodi papa afričkog porekla. Njegova diplomatska aktivnost, uključujući misiju mirovnog izaslanika u Južnom Sudanu po nalogu pape Franje, dala mu je globalni profil.
Iako zauzima konzervativan stav po mnogim pitanjima, Turkson je poznat po tome što je isticao da zakoni o istopolnim zajednicama u Africi često idu predaleko, ali da se lokalni pogledi moraju razumeti.
Azijska nada: Luis Antonio Tagle
Još jedno ime koje odjekuje hodnicima Vatikana jeste Luis Antonio Tagle (67), bivši nadbiskup Manile. Njegov izbor značio bi istorijski presedan – prvog papu azijskog porekla.
Region iz kog dolazi je ključan za budućnost crkve, s obzirom na to da Azija ima najbrže rastuću katoličku populaciju. Tagle je poznat po svom stavu protiv abortusa na Filipinima, ali i po otvorenosti kada govori o pristupu prema razvedenima i pripadnicima LGBT zajednice. U više navrata je isticao da Crkva mora biti manje oštra ako želi da širi svoju misiju.
Umeren ton iz centra Vatikana: Pjetro Parolin
Ako se bude težilo kontinuitetu i tišoj tranziciji, tu je Pjetro Parolin (70), koji je već dugo u samom srcu vatikanske birokratije. Kao kardinal-državni sekretar, radio je rame uz rame sa papom Franjom i imao ključnu ulogu u mnogim diplomatskim pregovorima, uključujući kontroverzni sporazum sa Kinom iz 2018. godine.
Taj dogovor, kojim je delimično prepuštena kontrola nad imenovanjem biskupa kineskim vlastima, izazvao je različite reakcije – od odobravanja zbog pragmatizma do oštrih kritika zbog ustupaka.
Konzervativna linija iz Mađarske i Afrike
Na spisku se nalazi i Peter Erdo (72), nadbiskup iz Estergoma i Budimpešte. Ako bi bio izabran, postao bi tek drugi papa iz nekadašnjeg sovjetskog bloka, posle Jovana Pavla II. Erdo je poznat po oštrom konzervativizmu, posebno kada je reč o pitanju pričešćivanja razvedenih vernika.
Slično konzervativan, ali sa znatno više godina, jeste i Robert Sara (79), rođen u Francuskoj Gvineji. Sara ima decenijama dugu karijeru u vatikanskim strukturama, još od vremena pape Jovana Pavla II.
Njegovi stavovi su jasni – protiv rodne ideologije i verskog ekstremizma. Iako se njegovo ime nalazi među favoritima, njegova poodmakla starost može predstavljati prepreku.
Kandidati iz Italije i Portugala
Iz Italije dolazi još jedan ozbiljan kandidat – Mateo Zupi (69), nadbiskup Bolonje i jedan od Franjinih bliskih saradnika. Pre dve godine postavljen je za mirovnog izaslanika Vatikana u vezi sa ukrajinskom krizom, što mu je donelo međunarodnu vidljivost. Zupi je u tom svojstvu posetio i Moskvu, gde se susreo sa patrijarhom Kirilom, iako do većih rezultata nije došlo.
Još jedan kandidat koji privlači pažnju, naročito zbog mlađe dobi, jeste Hoze Tolentino (59), nadbiskup iz portugalske Madeire. Njegovo ime često se vezuje za pokušaj da se Crkva približi mlađim generacijama i pruži novi impuls.
Među „tihim snagama“ i Mario Greč
Tu je i Mario Greč (68), bivši biskup Goza i sadašnji generalni sekretar Arhijerejskog sinoda. On je javno pozvao Crkvu da koristi „novi jezik“ kada komunicira sa razvedenima i pripadnicima LGBT zajednica, iako se istovremeno drži tradicionalnijeg opredeljenja u ostalim aspektima.
Ko god da bude izabran, nova glava Rimokatoličke crkve neće samo naslediti stolicu svetog Petra – naslednik će morati da balansira između očuvanja doktrine i potrebe za reformom, između lokalnih izazova i globalne misije.
Svet čeka, dok se iza zatvorenih vrata Sistinske kapele meri više od pukih biografija – meri se spremnost da se upravlja Crkvom u vremenu koje nikad nije bilo složenije.
Webtribune.rs
Najnovije i najvažnije vesti i analize na našem Telegramu – Prijavi se
