[adsenseyu2]
Piše: Džems Petras
Ideološki centar imperijalne ekspanzije i osvajanja SAD i Nemačke u Evropi i Kavkazu jeste „ruska pretnja“. To je ono što definiše neprijatelje i saveznike. Mete su države koje ne podržavaju sankcije. Masovni mediji ponavljaju laži. Nema sumnje da će Rusija pod opsadom biti primorana na žrtve. Oligarsi će pobeći na zapad, dok će se liberali zavući ispod kreveta. Ali isto kao što su Sovjeti preokrenuli rat u Staljingradu, ruski narod će preživeti i ponovo postati nada za sve one koji žele da se reše tiranije SAD/NATO-a i Nemačke/EU.
Osnovna nacistička ideološka potpora koja je osigurala masovnu finansijsku i političku podršku nemačkih vodećih industrijalista bila je komunistička i sovjetska pretnja. Glavni nacistički vojni nagon bio je usmeren na istok i na uništenje Rusije. „Ruska pretnja“ je opravdala osvajački pohod nacističke Nemačke i okupiranje Ukrajine, Balkana, istočne Evrope i baltičkih država.
Nakon pobede, podele i razoružanja Nemačke i proširenja sovjetske moći, SAD su ponovo postavile nacističke industrijske i bankarske gigante, zvaničnike i obaveštajne operativce. Prvi cilj je bio obnova domaće ekonomije i učvršćivanje političke moći.
[color-box]Do kraja šezdesetih godina, Nemačka je povratila ekonomski primat u Evropi dospevši na čelo evropske „integracije“ u saradnji sa Francuskom i Engleskom. Zatim je usledilo kreiranje Evropske unije. EU je služila kao instrument Nemačke za tiho osvajanje. Godinu po godinu, kredit po kredit, EU je olakšala probijanje nemačkog kapitalističkog tržišta i finansijsku ekspanziju kroz južnu i centralnu Evropu. Nemačka je zatim ostvarila ekonomsku dominaciju nad zapadnom i istočnom Evropom zahvaljujući pomoći od strane SAD.[/color-box]
[adsenseyu1]
Grandiozno uzdizanje Nemačke: Aneksija istočne Nemačke i poraz SSSR
Jačanje nemačke moći ne bi bilo moguće da nije došlo do aneksije istočne Nemačke. Nemačka se odjednom transformisala od potencijalnog uticajnog partnera EU u najdinamičniju ekspanzionu silu u Evropi, pogotovo u ekonomijama Varšavskog pakta.
[color-box]Aneksija istočne Nemačke i zbacivanje komunističkih vlasti na istoku omogućilo je nemačkim kapitalistima da ostvare dominaciju nad tržištima u bivšem Istočnom bloku. Kao najveći partner, ona je preuzel kontrolu nad većim industrijskim preduzećima putem koruptivnih privatizacija i novopostavljenih prokapitalističkih režima. Kako su Češka, Poljska, Slovačka, Mađarska, Bugarska i države Baltika „privatizovale“ i „denacionalizovale“ svoje strateške ekonomske, tržišne, medijske i društvene sektore usluga, „ujedinjena“ Nemačka je uspela da se vrati na svoje privilegovano mesto. Pošto je Rusija pala u ruke gangstera, oligarha i političkih zastupnika zapadnih kapitalista, čitava njihova industrijska infrastruktura je desetkovana i Rusija je pretvorena u ogroman region za izvoz sirovina.[/color-box]
Nemačka je promenila svoje tržišne odnose sa Rusijom sa jednakih na „kolonijalne“: Nemačka je izvozila skupe industrijske proizvode, a uvozila gas, naftu i sirovine iz Rusije.
Nemačka vlast se eksponencijalno širila nakon aneksije „druge Nemačke“, povratka kapitalizma u istočnu Evropu i porasta broja klijenata voljnih da se predaju Evropskoj uniji.
[color-box]Nemačka političko-ekonomska ekspanzija putem „popularnih revolucija“ propraćena je vojnom ofanzivom SAD. Nemačka je intervenisala u Jugoslaviji, potplaćujući separatiste u Sloveniji i Hrvatskoj. Zatim je podržala SAD/NATO bombardovanje Srbije i ultradesničarsku Vojsku za oslobođenje Kosova (KLA), uključenu u teroristički rat na Kosovu. Beograd je pobeđen, a promena režima je dovela do neoliberalne klijentske države. SAD su zatim napravile najveću vojnu bazu u Evropi na Kosovu. Crna Gora i Makedonija su postale sateliti EU.[/color-box]
Dok se NATO širio i pojačavao vojno prisustvo SAD na granicama Rusije, Nemačka je postala istaknuta ekonomska sila Evrope.
[adsenseyu4]
Nemačka i Novi svetski poredak
Dok su predsednici Buš i Klinton zagovarali „novi svetski poredak“, zasnovan na unipolarnoj vojnoj dominaciji, Nemačka je gurala svoj imperijalni poredak koristeći politiku i ekonomiju. Oba centra moći, Nemačka i SAD, delili su zajednički cilj formiranja novih kapitalističkih režima u svojim regionalnim organizacijama – EU i NATO. Odjednom su u Nemačku u Englesku pristizali milioni iskusnih imigranata koji su radili po nižim cenama.
Američko-nemačka vojna i ekonomska dominacija u Evropi je imala za plan da Rusiju održi kao slabu kvazi vazalnu državu uz kontinualan ekonomski rast svojih ekonomija.
Za SAD, nepobitna vojna dominacija nad Evropom bila je odskočna daska za imperijalnu ekspanziju na Bliskom istoku, u južnoj Aziji, Africi i latinskoj Americi. NATO je „internacionalizovan“ u ofanzivan globalni vojni savez: prvo u Somaliji, Avganistanu, zatim Iraku, Libiji, Siriji i u Ukrajini.
Uzdizanje Rusije, islamski otpor i Novi Hladni rat
Tokom „decenije sramote“ (1991-2000), ekstremne mere privatizacije od strane klijentskih vladara u Rusiji pridodale su čitavoj ekonomiji, javnoj riznici i nacionalnom nasleđu. EU i SAD su definisali Rusiju kao ogromnu vazalnu državu bez funkcionalne ekonomije. Postkomunistička Rusija, propala država, dobila je naziv „liberalna demokratija“.
[color-box]Slučajno uzdizanje Vladimira Putina i postepeno smenjivanje neoliberalnih zvaničnika, ali i rekonstrukcija ruske države, što je najvažnije, postalo je pretnja vojnoj dominaciji SAD i ekonomskoj ekspanziji Nemačke. Pokrenula se ruska tranzicija ka suverenoj i nezavisnoj državi, a zatim i kontraofanziva SAD i EU. Isfinansirana je politička opozicija s pokušajem da se ponovo vrati vazalstvo Rusije putem demostracija i izbora. Pokušaji da se Putin svrgne su propali. Ono što je uspelo sa Jeljcinom i Gorbačovom nije bilo efektivno protiv Putina. Velika većina Rusa nije želela još jednu deceniju sramote.[/color-box]
Početkom novog veka, Putin i njegov tim su postavili novi set pravila po kojima oligarsi mogu da zadrže svoje bogatstvo i konglomerat pod uslovom da ne koriste svoju ekonomiju da preuzmu vlast. Putin je zatim oživeo naučne, tehničke, vojne, industrijske i kulturne institucije i centralizovao odluke o pitanjima trgovine i ulaganja u širokom krugu bez obaveze prema Zapadu. Treće, počeo je da procenjuje i ispravlja pretnje koje su dolazile iz pravca Zapada, konkretno po pitanju Kavkaza, Čečenije, Ukrajine i Gruzije.
[adsenseyu1]
Na početku je Putin optimistično pretpostavio da će, obzirom da je Rusija kapitalistička država, normalizacija i stabilizacija države biti pozdravljena od strane SAD i EU. On je čak pomislio da će Rusiju prihvatiti kao ekonomskog, političkog, pa čak i NATO partnera. Putin je planirao i saradnju sa NATO-om i EU. Zapad nije pokušavao da razuveri Putinove želje, čak ga je i ohrabrio.
Pošto su propale strategije za obaranje Putina, počela je njegova konstantna demonizacija. Zapad je započeo politiku izolovanja, potkopavanja i okruživanja Rusije, odvajajući je od njenih trgovinskih partnera.
SAD i Nemačka protiv Rusije: Proizvodnja „Ruske pretnje“
Rusija je bila namamljena da podrži ratove SAD i NATO-a u Iraku, Avganistanu i Libiji u zamenu za obećanje dublje integracije sa zapadnim tržištem.
SAD i EU su prihvatili saradnju Rusije, uključujući vojne zalihe, puteve i baze, kako bi okupirali Avganistan. NATO snage su osigurale podršku Rusije u sankcijama protiv Irana. Počele su da se odvijaju takozvane „obojene revolucije“ u Gruziji, što je bila proba za puč u Ukrajini 2014. godine. Svaki uspeh svrgavanja vlasti donosio je novog antiruskog vladara spremnog da služi Nemačkoj i SAD.
Nemačka je predvodila evropsko imperijalno napredovanje na Balkanu i u Moldaviji, državama sa jakim ekonomskim vezama sa Rusijom. Visoki nemački zvaničnici posetili su Balkan u pokušaju da učvrste svoje odnose sa vazalskim režimima u Sloveniji, Bugarskoj, Slovačkoj i Hrvatskoj.
Evropska unija je naredila svom bugarskom vazalu Bojku Borisovu da blokira izgradnju ruskog cevovoda Južni tok koji bi prolazio kroz Srbiju, Mađarsku, Sloveniju itd. Bugarska je na taj način izgubila 400 miliona dolara godišnjeg prihoda. Slično je učinjeno i u Moldaviji, koja je izgubila 150 miliona dolara u izvozima za Rusiju.
Mađarska, Srbija, Slovenija, Moldavija i Bugarska uzbunile su se zbog toga što će njihove ekonomije stradati, ali ipak Nemačka ima prednost u svojim interesima nad svojim vazalskim državama.
Kao što Nemačka pojačava svoju antirusku ekonomsku kampanju, tako SAD putem NATO-a pojačavaju gomilanje vojske na granicama Rusije.
Zaključak
[color-box]Ono što je apsolutno jasno je da SAD i Nemačka pokušavaju da povrate vazalni status Rusije iz devedesetih godina. Oni ne žele „normalne odnose“. Od trenutka kada je Putin započeo oživljavanje ruske države i ekonomije, zapadne sile su počele sa serijom političkih i vojnih intervencija, eliminišući ruske saveznike, trgovinske partnere i nezavisne države.[/color-box]
Pojava ekstremističkih, visceralnih i antiruskih režima u Poljskoj, Letoniji, Estoniji i Litvaniji poslužila je za napredovanje NATO-a i ekonomsko zadiranje Nemačke. Onaj cilj koji je nekada imao Hitler sada sprovodi kancelarka Merkel ekonomskom ucenom Balkana i nasilnim prevratima u Ukrajini i Gruziji.
Nemačka ekonomska vladajuća klasa je danas podeljena na dominantni pro-SAD sektor koji je voljan da žrtvuje svoju blagorodnu trgovinu sa Rusijom u nadi da će ostvariti potpunu dominaciju u Rusiji posle Putina i manjinski industrijski sektor, koji želi da se sankcije završe i povrate normalni ekonomski odnosi sa Rusijom.
Nemačka se plaši da bi ekonomske žrtve na Balkanu mogle da dovedu do preokreta, te zato podržava ubrzano postavljanje NATO snaga, kako bi se stalo na put izmišljenoj „ruskoj pretnji“, a u stvari da bi se podržali vazalni režimi.
[color-box]Ideologija „ruske pretnje“ je ponovna pojava doktrine koju je Hitler koristio da obezbedi podršku domaćih industrijskih bankara, konzervativaca i desničarskih kolaboracionista među ekstremistima u Ukrajini,Mađarskoj, Rumuniji i Bugarskoj.[/color-box]
Preuzimanje vlasti putem korumpiranih oligarha od strane SAD i EU je pokrenulo trenutnu krizu. Preuzimanje vlasti u Ukrajini je glavna pretnja po postojanje Rusije kao nezavisne države. Nakon preuzimanja Kijeva, NATO se zaputio ka jugoistoku i Krimu kako bi potpuno eliminisao rusku stratešku poziciju pri Crnom moru. I pored svega toga, Rusija je prozvana „agresorom“.
[color-box]SAD i Nemačka ozbiljno shvataju osvajanje Ukrajine, jer je to ključno za ofanzivu koja će ugušiti rusku ekonomiju putem sankcija. Strateški cilj je da se svrgne Putin i povrati vazalni status Rusije. Imperijalna elita SAD i Nemačke smatra da će uz kontrolu Rusije uspeti da izoluje i napadne Kinu sa zapada i sa istoka.[/color-box]
Oni su do te mere spremni na taj podvig da će iskoristiti i nuklearno oružje po potrebi.
Ideološki centar imperijalne ekspanzije i osvajanja SAD i Nemačke u Evropi i Kavkazu jeste „ruska pretnja“. To je ono što definiše neprijatelje i saveznike. Mete su države koje ne podržavaju sankcije. Masovni mediji ponavljaju laži. Nema sumnje da će Rusija pod opsadom biti primorana na žrtve. Oligarsi će pobeći na zapad, dok će se liberali zavući ispod kreveta. Ali isto kao što su Sovjeti preokrenuli rat u Staljingradu, ruski narod će preživeti i ponovo postati nada za sve one koji žele da se reše tiranije SAD/NATO-a i Nemačke/EU.
Webtribune.rs
[adsenseyu5][adsenseyu5]
[adsenseyu2]
