Dok je svet književnosti prepun memoara Jevreja koji su preživeli holokaust, teško da ćete naići na neko delo homoseksualca, iako je to druga grupa koju je sistematično progonio Hitlerov režim.
Kustos putujuće izložbe „Nacistički progon homoseksualaca 1933-1945.“, a ujedno i direktor izložbe u Američkom muzeju za sećanje na holokaust, Ted Filips, kaže da je bilo teško doći do materijala za postavljanje ove izložbe, jer nije kao holokaust kod koga imate na hiljade izvora i ljudi koji su prepričavali svoje životne priče, piše Express.
Putujuća izložba otvorena je 2002. godine, i od tada je predstavljena u više od 25 država.
Izložba koja se fokusirala na nacistički progon homoseksualaca sastoji se od serije hronološki poređanih ploča ispunjenih tekstovima, fotografijama i fotografijama iz policijskih dosijea, kao i drugim dokumentima.
Izložba počinje scenom tokom koje se objašnjava da je prema nemačkom krivičnom zakonu, tačnije članu 175, „neprirodna nepristojnost“ između muškaraca, kažnjiva zatvorom. Ovaj član je stajao u zakonu od ujedinjena Nemačke 1871. godine.
S jedne strane klubovi, a na drugoj progoni
Ipak, u Nemačkoj između dva svetska rata veliki gradovi poput Berlina postali su centri društvenih eksperimenata koji su hiljadama homoseksualaca nudili anonimnost.
Postojale su lige za istospolna prijateljstva, klubovi, barovi, kafići, a oživele su i plesne dvorane koje su svojim članovima nudile podršku i društvo – piše na jednoj izloženoj ploči, iako su istovremeno stotine muškaraca bili izloženi progonima zbog člana 175, koji nije spominjao lezbijke.
U očima nacista, homoseksualci su mogli da oslabe arijsku rasu, delimično i zato što homoseksualci nisu doprinosili povećanju broja arijevaca, budući da su „povukli iz opticaja svoju generativnu moć“ – piše na drugoj ploči.
Oni su se „bojali da je homoseksualnost svojevrsna infekcija koja bi se mogla pretvoriti u epidemiju, pogotovo među ranjivom mladeži“. Jedan nacistički dijagram je tako pokazivao „širenje zaraze“ s jednog muškarca na 28 ljudi pomoću zavođenja.
– U nacističkoj viziji društva kojim dominiraju muškarci, nije postojao strah od lezbijki kao od gej muškaraca. One su svakako mogle da postanu majke i žene i nije bilo potrebno da se previše brine oko njihovih seksualnih požuda – objasnio je Filips.
Nacisti su 1935. godine izmenili član 175, tek utoliko da bi im još lakše bilo da osude muškarce, ali i dalje nisu spominjali žene. Nacisti su smatrali da bi bilo teško prepoznati kad se između žena radi o prijateljskoj, a kad o intimnoj vezi.
Nova verzija zakona dozvoljavala je sudovima da za svaki mogući kontakt među muškarcima kažu da je postojala seksualna namera, čak i ako je se radilo o običnim pogledima ili dodirima. To je moglo da bude i više nego dovoljno za hapšenje i osudu, a ponekad se policija uzdala i u reči treće osobe.
Svi su zaboravili na zakon?!
Pretpostavlja se da je tokom nacističkog režima oko 100.000 muškaraca uhapšeno zbog člana 175, a oko polovine njih je nakon suđenja završilo u zatvoru. Neki su zatvoreni u psihijatarske ustanove, a stotine njih su kastrirani.
Između 5.000 i 15.000 muškaraca poslato je u logore, pa su na taj način bili izopšteni iz pravnog sistema. Tamo su morali da nose ružičaste trouglove kako bi se identifikovali kao homoseksualci. A u koncentracionim logorima u Nemačkoj, gde je bilo malo Jevreja (jer su većinom poslati u logore u istočnim područjima), homoseksualci su bili na dnu hijerarhije, pa su se drugi zatvorenici bojali da ostvaruju kontakt s njima.
Nakon što se Nemačka predala u maju 1945. godine, Saveznici su ukinuli brojne nacističke zakone kojima je trebalo da se pročisti arijevska rasa. Međutim, čak ni tada član 175 nije ukinut.
Zapadna Nemačka je promenila zakon tek kada je homoseksualnost dekriminalizovana 1969. godine.
Blic.rs[adsenseyu5][adsenseyu5]
