Aljbin Kurti je zamenio teze jer je trebalo da govori o genocidu Albanaca nad Srbima kroz istoriju, a ne o srpskom genocidu nad Albancima, kaže istoričar Miloš Ković nakon poslednje runde dijaloga u Briselu gde je Priština od Srbije zahtevala da prizna genocid nad Albancima u tri perioda, 1878, 1912, i 1999. godine.
Ako bismo hteli da budemo cinični, primećuje Ković, trebalo bi da kažemo da je istorija albanskog naseljavanja na Kosovo i Metohiju počela genocidom nad Srbima i ostalim hrišćanima a da se, kako vidimo, tako i završava.
„Godina 1690. je ključna. To je godina Velike seobe Srba, napuštanje Stare Srbije i masovnog naseljavanja Albanaca na Kosovo i Metohiju. U srednjovekovnim izvorima na Kosovu i Metohiji nema Albanca. Albanci se prvi put u izvorima pominju u 11. veku i to u Albaniji,“ napominje naš sagovornik.
Albansko naseljavanje počelo genocidom
Ković objašnjava da Albanci u ovom periodu dolaze na Kosovo i Metohiju kao muslimani i privilegovani društveni sloj i da je naseljavanje Albanaca na te prostore počelo u znaku nasilja – proterivanja Srba, likvidiranja Srba i genocida nad Srbima.
„ U tom periodu takozvani Brđani naseljavaju plodnu Metohiju i proteruju lokalno srpsko stanovništvo. Dakle, ključan je 18. vek i ono što je usledilo posle 1690. godine. Tada Albanci dolaze kao gospodari a u poznom 17. i 18. veku progone i Albance hrišćane. Tek kasnije stvaranjem albanskog nacionalizma u 19. veku dolazi do albanskog ujedinjavanja protiv Srba“, navodi Ković.
Važno je, dodaje on, da se razume da je turska okupacija Srbije i srpskih zemalja u znaku albanske prevlasti.
„Oni se ovde u Beogradu kroz 18. i 19. vek ponašaju kao gospodari. U vreme kada Karađorđe brani Srbiju u Prvom srpskom ustanku, on se brani od Arbanasa, kada Srbija oslobađa svoje zemlje 1878. godine koju Kurti pominje.
U tim ratovima za oslobođenje od 1876 -1878. godine Srbija oslobađa četiri okruga od Turaka na jugu – Niški, Pirotski, Vranjski i Toplički. U dobrom delu tih teritorija se nailazi na Albance koji su tu bili naseljeni,“ objašnjava Ković.
Tada Albanci, kako kaže istoričar, napuštaju ta područja i uglavnom odlaze u Staru Srbiju.
„Oni (Albanci) sebe nazivaju tada Muhadžirima jer dojučerašnji gospodari nisu želeli da budu građani i ravnopravni sa dojučerašnjom srpskom rajom. I to je razlog za iseljavanje.
Taj proces iseljavanja Albanaca iz tih krajeva 1878. godine ide u dva pravca, ali se nikako ne može nazvati genocidom jer tu nema uništavanja albanske populacije,“ ističe sagovornik Sputnjika uz opasku da se zbivanja na Kosmetu od 1888. godine do 1912. dotle slobodno mogu nazvati genocidom – ali nad Srbima.
„Taj genocid je počinjen stvaranjem Prizrenske lige“, kaže Ković.
Najveće proterivanje Srba
U periodu do 1912. godine, podseća ovaj istoričar, Srbi na Kosovu i Metohiju gube većinu pod pritiskom Albanca koji ih proteruju.
„Ako tu dodate i današnju teritoriju Severne Makedonije, sveukupno je proterano više od 250.000 Srba i hrišćana plus samo Srba sa Kosova i Metohije oko 120.000. Tek tada Albanci stiču većinu na Kosovu i Metohiji,“ precizira Ković.
On konstatuje da kada 1912. srpska vojska oslobađa te krajeve i ulazi u severnu Albaniju – jer pokušava da izađe na more da bi se odbranila od Austrougarske – tada jeste bilo represija u albanskim selima, ali ne i genocida.
„To je bio u neku ruku i odgovor na napad Albanca na srpsku vojsku, ali i na, slobodno možemo reći, genocid koji su Srbi doživljavali na KiM do 1912. godine. Kosovo i Metohija je tada oslobođeno i tada se od Albanaca tražilo samo da prihvate da budu ravnopravni građani Kraljevine Jugoslavije sa svojim dojučerašnjim robljem i žrtvama, Srbima. Oni to nisu prihvatili. To je ta mitska 1912. godina koju albanski šovinisti smatraju kao drugi „genocid“ nad njima,“ napominje Ković.
Kako pojašnjava, kao što su svojevremeno Albanci bili na strani Turaka, tako su 1914-1918. bili na strani i Austrougarske koja ih je koristila i finansirala, a austrougarska nauka stvarala moderni albanski nacionalizam.
Albanci uvek bili na strani okupatora
„Albanci će isto tako biti na strani fašista nacista tokom Drugog svetskog rata od 1939. godine kada su dobili Veliku Albaniju do 1944. godine. Ta politika nad Srbima na KiM je nastavljena od strane Titovog komunističkog režima, jer srpskim kolonistima na Kosovu i Metohiji nije dozvoljeno da se vrate na svoja imanja. Tako je Kosovo i Metohija postepeno odvajano od Srbije…“ napominje Ković.
On podseća da su Albanci imali čak svoju SS diviziju „Skenderbeg“ u trupama fašističke Nemačke čiji su zločini nadaleko bili poznati, te da su u svim ratovima bili na strani okupatora.
Kad je reč o Kurtijevom trećem takozvanom „genocidu“ 1999. godine, prema rečima Kovića, svi znaju kako su se odvijali događaji čiji je rezultat, računajući i 2004. godinu, više od 250.000 prognanih Srba sa njihovih ognjišta.
(sputnik)
