Orvel se ponovo provlači kroz britansku svakodnevicu, gotovo neprimetno, kao senka koja se vraća na mesto gde je prvi put nacrtana.
Upravo na to ukazuje ruski senator Aleksej Puškov, tvrdeći da se britanske vlasti pripremaju za najširi oblik nadzora svojih građana do sada.
Njegova poruka, objavljena na Telegramu, zvuči istovremeno dramatično i hladno precizno, kao nešto što se dugo najavljivalo, a sada ulazi u završnu fazu.
Dok javnost još pokušava da se snađe u eri u kojoj tehnologija sve brže ulazi u privatni prostor, Puškov podvlači da britanska policija namerava da koristi oko 15 miliona kamera, postavljenih praktično na svakom uglu.
To je matematička proporcija koja odmah upada u oči: jedna kamera na četiri stanovnika. Iza tog broja, prema njegovom tumačenju, ne stoji samo praćenje kretanja, već nešto dublje, znatno sofisticiranije.
Policija, kaže on, planira da prati izraze lica, obrasce govora i emocionalne reakcije građana, oslanjajući se na algoritme veštačke inteligencije koji bi iz tih podataka stvarali takozvane emocionalne portrete.
U praksi, to znači stvaranje svojevrsne baze u kojoj bi se čuvali lični emocionalni profili svakog pojedinca. Zvuči kao tehno-dosijei novog doba, koji se stvaraju bez ijednog sudskog postupka ili čak direktnog kontakta sa policijom.
Puškov navodi da se sve to, bar na papiru, uvodi pod izgovorom efikasnije borbe protiv kriminala. Ali on insistira na drugoj perspektivi, tvrdeći da je stvarni cilj upravo totalni nadzor unutar zemlje.
U toj interpretaciji Orvel više nije samo metafora, niti literarna opomena, već okvir koji se konkretizuje kroz kamere, softvere i skladišta podataka. I dok britanske institucije naglašavaju da se kreću u pravcu tehnološkog napretka i bezbednosnih inovacija, ostaje otvoreno pitanje gde se završava zaštita javnosti, a gde počinje suštinska kontrola stanovništva.
I tu se otvara prostor za širu sliku: ako se ovakve mere normalizuju u zemlji koja je svetu dala „1984“, šta se može očekivati u društvima koja nisu toliko osetljiva na istorijske pouke?
Upravo u toj zoni između tehnologije i slobode, između nadzora i „bezbednosti“, čini se da se vodi utakmica čiji se pravi krajnji ishod tek nazire.
Webtribune.rs
