Ukoliko se sačeka nova globalna podela karata, neutralni Beograd ili Banjaluka mogli bi, poput Jalte, da budu mesto međunarodne konferencije gde će svi lideri multipolarnog sveta izložiti svoje adute
Već je izvjesno da će Putin uspješno završiti planiranu specijalnu operaciju zaustavljanja širenja NATO-a do ukrajinskih granica sa Rusijom. Ne manje je jasno i da su poslije Ukrajine prve žrtve zemlje EU. Ali, ne žrtve Rusije nego savezničke Amerike!
Šta su SAD namjeravale, a šta su ostvarile? I gdje su u svemu tome Srbija i Srpska? Nije to bio očekivani blic-krig u kome bi nadmoćna ruska vojska za nedelju dana čuvenim tenkovskim formacijama pregazila ravnu Ukrajinu, nego sporo napredovanje.
Čak i srpski rusofili i Putinovi fanovi počeli su da vrte glavom: loša vojna procjena ukrajinskih snaga, loš rad spoljne obaveštajne službe, loša politička procjena raspoloženja ruske i proruske populacije… Podozrijevali su da je Putin zakasnio jer je dao vremena kolektivnom Zapadu da Ukrajince pripremi za odbranu.
Na “Telegram” kanalu možete pratiti naše odabrane najbolje vesti. – OVDE
Objašnjenja iz Moskve da ruska vojska djeluje sa pola snage, da štedi ukrajinske civile i da neće da proglasi opštu mobilizaciju, djelovala su neubjedljivo. Međutim, Rusija 2014. još nije imala neodbranjive supersonične rakete Kindžale, Cirkone, Sarmate, Avangarde, Posejdone u serijskoj proizvodnji i postavljene na rampe po jedinicama na terenu, a 2022. već jeste.
Bajden i Stoltenberg su znali za novi odnos snaga u vrhunskom naoružanju i zato su odmah izjavili da SAD neće zaratiti zbog Ukrajine, pa Putin nije imao potrebe da žuri. Zašto su onda širenjem NATO isprovocirali Putina da reaguje?
Plan je bio da naoružavanjem Ukrajinaca produže i prošire rat i nametanjem rigoroznih sankcija ekonomski iscrpe Rusiju i dovedu je do kolapsa. Ukratko, da je resetuju na vrijeme s kraja Hladnog rata kada su Gorbačov i Jeljcin podigli bijele zastave. Da bi ubitačna hibridna kombinacija „naoružavanje plus sankcije” bila efikasno sprovedena, valjalo je mobilisati od Rusije energetski zavisne evropske saveznike da se samoubilački uključe u projekat. U tome su SAD zaista ostvarile spektaularan uspjeh.
Anglosaksonski informativni monopol na globalne medije stavljen je u puni pogon: Putinu su nacrtali brkove i predstavili ga kao firera predstojeće okupacije čitave Evrope. Potresne slike ruševina, mrtvih i ranjenika i kolone izbjeglica izazvali su masovan panični strah i neviđenu rusofobnu histeriju.
Vlade evropskih država su ubrzo popustile pod pritiskom javnog mnjenja, a u onim neodlučnim prelomili su američki ljudi na visokim državnim funkcijama. Počele su da se utrkuju u slanju oružja i nametanju sve novih paketa sankcija. Čak i tradicionalno vojno neutralne skandinavske zemlje gurale su se na šalteru za prijavljivanje u NATO kao zaštitnika.
U čitavu kampanju Vašington je za domaću lojalnu publiku unio dozu ideologije moralnog idealizma i naivnog optimizma toliko karakterističnih za politiku demokratske stranke na vlasti: „U Ukrajini se brane vrijednosti zapadne civilizacije”; „Kolektivni Zapad je dužan da podrži njen herojski otpor”; „Ukrajinci će na kraju pobjediti“. Ali, i dozu tipično američkog pragmatizma: „SAD će skupim tečnim gasom nadoknaditi zavrtanje sibirskih gasovoda”, „Pomoć u oružju i energentima biće plaćena otetom državnom i privatnom, pokretnom i nepokretnom imovinom Rusije koja se nalazi na Zapadu”.
Na plenarnim sastancima u Briselu evropski ministri su se busali u prsa jedinstvom kolektivnog Zapada u solidarnosti sa Ukrajinom. Pogotovo kada su ih postrojili Entoni Blinken, Kamala Haris ili lično Džo Bajden i osokolili novim paketima neodbranjivih sankcija. Ali, kada bi se vratitili kući, pribrali se i preračunali, matematika bi pokazala da će njihovi birači zimus drhtati pored hladnih radijatora a privreda jedva preživjeti. A kada je Putin zavrnuo i dotok ruskih i ukrajinskih žitarica i vještačkih đubriva, ispostavilo se da će i preskakti obroke.
Putin je napravio crvenu listu neprijatelja koji će energente plaćati u rubljama, a hranu „plaćati” povlačenjem sankcija. Kao i povodom pandemije raspalo se jedinstvo zemalja EU u rasponu od inače rusofobne Poljske, koja je za dalje zaoštravanje, i Mađarske koja je odmah odbila da primjeni sankcije. Između su Njemačka koja je najviše zavisna od ruskih energenata, ali i pod najvećim pritiskom SAD, te Španija i Italija koje imaju druge izvore energenata.
Ostale članica EU tražile su izuzeće ili odlaganje. Zapadne sankcije nisu iscrpile Rusiju, ali jesu rasturile EU. Dakle, pobjeda i u hribridnom ratu na koju SAD nisu računale. Doživjele su i diplomatski poraz izvan Evrope. Pet šestina planete na kojim živi 86 odsto svjetskog stanovništva oglušilo se na Bajdenove pozive da se pridruže sankcijama Rusiji.
Poslije poraza u Siriji i povlačenja iz Avganistana, kolektivni Zapad je izgubio kredibilitet i autoritet na periferiji evroameričkog transatlantskog bazena. Da ne govorimo koliko su se tokom minulih decenija svoga nasilnog i osionog globalnog predvođenja svima popeli na vrh glave.
Uostalom, svi polaze za pobjednikom, a ruska armija već kontroliše četvrtinu ukrajinske teritorije: Marijupolj i Hersonska obalst, zatvaranje pristupa Crnom moru, proboj ključnog fronta u Donbasu… Blinken koji je do juče huškao ukrajinsku vojsku: „Odobrene nove milijarde! Stiže moćnije oružje! Kontraofanziva do konačne pobjede!”, sada poručuje „Ne budete li se borili – ostaćete bez države!”, što znači da ukrajinskoj vojsci opada borbeni moral.
Zelenski ponavlja: „Teška situacija na donbaskom frontu!”, što znači da se njegova vojska povlači. Ni veliki mediji više ne pjevaju u horu. Vašington post i RDW objašnjavaju da stvari ne idu kako treba: američko oružje dijelom završava na crnom tržištu, dijelom ga Rusi uništavaju na putu do fronta, a i ono što stigne do Ukrajinaca, vojnici ne znaju da koriste.
Ali, sve se to događa daleko od granica Amerike, SAD prazne magacine starog naoružanja i naplaćuju ga preko otete ruske imovine, dopunjuju rezerve nafte i gasa, silosi su im puni pšenice i kukuruza, ali nisu baš radi da testiraju ruske supersonike na svojoj teritoriji. A Putin im je, povlačenjem iz okoline Kijeva, pokazao da neće prekoračiti granice nužne samoodbrane i dozvoliti da bude uvučen u dugi i iscrpljjući rat.
„Denacifikacija” o kojoj je Putin govorio, počela je deportacijom Azovaca iz Azovstalja u Rusiju i Donjecku Republiku, biće okončana bitkom u Donbasu gdje je njihova najveća koncentracija. Kako je takođe najavio, slijedi „deboljševizacija granica”, a vezuje se za teritorije koju su Ukrajini darovali Lenjin i Staljin, kao i kasnije Hruščov – Krim. Ukrajina će biti podijeljena na (pro)ruski dio, teritorijalne pretenzije iskazuju Poljska, pa i Mađarska i Rumunija. Eventualni ostatak teritorije biće smanjena vojno neutralna Ukrajina.
A šta će biti sa „gladnom i smrznutom” Evropom, preciznije sa članicama evroatlantske integracije? Da li su kolateralna žrtva neuspjelog američkog vojnog širenja na Istok? Ili su u stvari planirani kao žrtva, drugog reda?
Vašington je na svoje saveznike na starom kontinentu nakon širenja EU, motrio kao na otuđeni instrument svoje globalne moći. Američke ili baze NATO-a, što se svodi na isto, zadržali su i poslije pada Berlinskog zida i nestanka crvene opasnosti. U centru mete bila je ujedinjena Njemačka sa dominantnom ekonomijom i uticajnom Merkelovom na čelu. Već prilikom operacije rušenja legitimne ukrajinske vlasti na Majdanu, Viktorija Nuland je izgovorila ono čuveno „Ama ko j… EU”, što je ukazivalo da Brisel odnosno Berlin nije podržavao američku avanturu.
Slijedeća ključna epizoda bila gradnja Sjevernog toka 2. Američka administracija je sa velikom upornošću ometala na svakom koraku raznoraznim birokratskim, zakonskim i političkim sredstvima kako gasovod ne bi postao osnova šire i dugoročnije sprege njemačkog kapitala i tehnologije sa ruskim prirodnim resursima i ljudskim potencijalom. Bila bi to osovina moćne Evrope od Atlantika do Urala, o kojoj je sanjao De Gol i koja bi SAD potisla na zapadnu obalu Atlantika.
Baš kada su Putin i Merkelova Sjeverni toka 2 pustili u probni rad, Bajden prešao granicu širenja NATO-a na koju je Rusija morala da reaguje. Vodeća ekonomska sila EU je za račun SAD pucala sebi u glavu: zaustavlja industriju, priprema narod na gladovanje i smrzavanje, kritikuje Merkelovu i Šredera zbog neizbježne energetske i druge saradnje sa Rusima.
Da kod njih ipak postoji kritička svijest o tome da rade protiv sebe, svjedoči kontraverzna izjava Ursule fon der Lajen, Njemice na čelu EU: „Kupovaćemo ruske energente kako ih Rusija ne bi prodavala drugima po višoj cijeni i finansirala rat protiv Ukrajine”. Dakle ne, Evropa nije bila ni koletralna šteta, ni planirana žrtva drugog reda, nego glavna indirektna meta američke „specijalne operacije”. Izgleda da su u Vašingtonu u dubini duboke države realisti („opadanja američke moći”) pobijedili fantaste („i 21 vijek biće američki”).
Slabljenjem EU i jačanjem njene zavisnosti, SAD se u stvari prilagođavaju multipolarnom svijetu u kome će biti samo jedan od polova koji će u svom gravitacionom polju zadržati većinu zemalja starog kontinenta i zemlje novog svijeta Kanadu, Australiju, Novi Zeland. Za Latinsku Ameriku nije sigurno.
Naša nevolja je u tome što su Srbija i Srpska dio Evrope, ne spadaju u tu većinu. Naprotiv, jedine su koje nisu ni u NATO-u niti u EU. Evropski lideri jačaju samopouzdanje čestim odlascima na Balkan gdje ih još uvijek ozbiljno shvataju, te mašu trulim štapom i uvelom šargarepom.
Kancelar Šolc, ministraka spoljnih Berbokova i njemački građanin Kristijan Šmit šeću se regijom i kad već ne mogu ništa da urade ni u Uniji ni kod kuće pokušavaju nešto urade bar u Srbiji i Srpskoj. „Ne možete sjediti na dvije stolice, morate se opredijeliti!” – kažu nama, a ispostavilo se da su oni šutnuli jednu stolicu i upali u američku klopku.
Štaviše, ministarke bregzitovske Britanije dolaze u Beograd i Banjaluku sa sličnom američkom pričom kako bi Srbi morali da batale i Srpsku i Kosovo i Rusiju i Kinu i sve ostalo redom što zatraže na našem evropskom putu u koji se svi kunu, a niko ne vjeruje. Uprkos alarmantnoj retorici, kolektivni Zapad drži BiH pod evroatlantskim protektoratom, kao što je na Kosovu, koje je dio Srbije, stacionirana baza NATO-a Bondstil. Snage EUFOR-a u RS su udvostručili, a u Bondstil su doprema oružje i ljudstvo van kontrole i Šiptara i Srba.
Ako tome dodamo da su vojno neutralne Srbija i Srpska koja je u tome slijedi, sa svih strana okružene zemljama članicama NATO-a, jasno je da takav geopolitički status quo, koji vojno neutralne, ali i srcem rusofilne, Srbe drži pod dvostrukim nadzorom, njima sasvim dovoljan. A podrazumijeva se i održavanje neproduktivnog dijaloga Beograd-Priština i održavanje tenzije Banjaluka-Sarajevo.
Zahvaljujući Vučićevom umješnom taktiziranju i Dodikovoj hrabroj odlučnosti, kolektivni zapad nije još uspio da panično zbijanje redova iskoristi za utjerivanje Srpske i Srbije u svoj janjičarski logor protiv Rusije. No i poslije ovog neuspjeha, oni neće prestati sa pritiscima, ucjenama i prijetnjama bez obzira na to što srpski lideri imaju ubjedljivu podršku nacije (prema NSPM, 82 odsto u Srbiji, u Srpskoj i više).
Najzad, Srpska i Srbija su balkanski dio Evrope i ekonomska kriza će se preliti na „srpske zemlje”, ali sa niskom cijenom ruskih energenata i sa domaćom proizvodnjom hrane neće zimus ni cvokotati ni preskakati obroke. Dakle, može da kupi vrijeme do raspleta u Ukrajini i nove globalne podjele karata. Neutralni Beograd ili Banjaluka mogli bi, poput Jalte, da budu mjesto međunarodne konferencije gdje će svi lideri multipolarnog svijeta izložiti svoje adute. Na toj konfrenciji aduti Kine, u tome se svi slažu, biće još veći, ali biće veći i aduti Rusije.
Uprkos šteti koju su joj nanijeli rat i sankcije, Rusija se afirmiše kao prva velesila koja se i vojno i ekonomski i politički efikasno suprotstavlja do sada „jedinoj supersili”. Zato će i ruske vjerne prijatelje uvažavati svi oni koji to nisu. Putin je rekao da će se, ako se Evropa ne dozove pameti, okrenuti perspektivnijim azijskim partnerima, što ne znači da neće sa još većim međunarodnim autoritetom zadržati nogu u vratima srpskog dijela Balkana.
Pošto je ministarka UK Elizabeta Tras onomad Srbima prebacila zbog malignih prijatelja, Marija Zaharova je u ime ruskog MIP-a odmah grubo podsjetila na britanska nepočinstva na zapadnom Balkanu. Tek da je podsjeti da ruski neodbranjivi nuklearni torpedo Posejdon može cunamijem za desetak minuta da potopi veliko ostrvo. A ako se pak događaji otmu po zlu, odnosno ako se eskalacija nastavi sve do nuklearanog rata i smaka svijeta, Srbi će, za utjehu, imati moralnu satisfakciju da su otišli uzdignutog čela.
Naše vesti bez cenzure samo na mreži VKontakte – OVDE
Autor Nenad Kecmanović
Izvor Sve o Srpskoj, 3. jun 2022.
