Mnogi istražuju prošlost čovečanstva, u potrazi za neotkrivenim, tajnim znanjem. Stoga je svaka antička kultura, pored naučnih teorija, povezana sa mnogim zanimljivim, ali ne baš uverljivim hipotezama. To se odnosi i na kulturu Harap.
Jedna od najatraktivnijih misterija Indije je Astravidja. Tako su Arijevci nazvali misteriozno oružje (u drugom tumačenju to nije oružje, već uputstvo za njegovo korištenje), koje je pripadalo Harapanima.
U drevnom indijskom epu ovo nepobedivo oružje opisano je na sledeći način: „Ubiće plod u ženama“ i „sposobno je da generacijama uništava zemlje i narode.“
Korišćenje astravide praćeno je eksplozijom vrlo jakog svetla i vatre, koja upija sva živa bića i uništava zgrade na velikom području. Bogovi su Arjuni, junaku epa, dali čudesno oružje i sliedeće instrukcije:
„Ovo izvanredno oružje, od kojeg nema odbrane, nikada ne smete koristiti protiv ljudi, ako je okrenuto protiv slabih, moglo bi zapaliti čitav svet.“ Ovaj opis je vrlo sličan nuklearnoj bombi. Sličnost između astravidje i atomskog oružja toliko je zapanjujuća da je deo opisa astravidje zapisan u Mahabharati.
Fizičar Robert Openhajmer, jedan od očeva atomske bombe, bio je uveren da je svojim istraživanjima krenuo u istom smeru kao i drevni Indijci i na kraju savladao tajne nuklearnog oružja.
Istraživači koji rade na mitologiji drevnih naroda često nailaze na, za istoričare, paradoksalne i potpuno neočekivane sposobnosti i izume drevnih ljudi. Postavlja se pitanje, možemo li verovati mitovima? Istoričari još nisu odgovorili na ovo pitanje.
Postoji mnogo slučajeva kada je vera u istinitost mitova i legendi dovela do neverovatnih otkrića. Hajnrih Šliman otkrio je Troju na brdu Hisarlik upravo zato što je verovao u istinitost svake reči Ilijade (usput, neki naučnici su i dalje uvereni da Šliman nije pronašao grčku Troju, već sasvim drugi grad).
Šlimanu je u to vreme pomogla tako mala stvar kao što je činjenica da brdo na kojem se nalazi Troja mora biti malo, jer su junaci Trojanskog rata mogli tri puta zaobići gradske zidine, a da se ne umore. Da nije imao nepokolebljivu veru u istinu epa, Troja možda još uvek ne bi bila otkrivena.
Ali, je li moguće verovati Mahabharati kao što je Šliman verovao u svoje izvore? Neki istraživači odgovaraju na ovo pitanje potvrdno. Prema njihovom mišljenju, razlog za ovaj odgovor je misteriozni nestanak stanovnika gradova u dolini Inda.
U ruševinama gradova pronađeni su kosturi ljudi i životinja, ali malobrojni kosturi su u oštroj suprotnosti s veličinom grada, i navodi nas na pretpostavku da su stanovnici ili negde otišli, ili da su ubijeni na nepoznat način koji je u potpusnoti „rasporio“ ljude.
Hipoteza je postala još verovatnija kada su u gradu Mohendžo-daro otkriveni tragovi ogromnog požara. Položaji kostura potvrđuju da ti ljudi nisu poginuli u borbi protiv napadača. Smrt je nastupila onog trenutka kada su se bavili svakodnevnim aktivnostima.
Još jedno otkriće još je više iznenadilo istoričare, na različitim mestima u gradu pronađeni su veliki komadići sinterovane gline i čitavi listovi zelenog stakla u kojima se okretao pesak. Pesak i glina su se topili pod visokom temperaturom, a zatim su se brzo stvrdnuli.
Italijanski naučnici pokazali su da je pretvaranje peska u staklo moguće samo na temperaturama iznad 1500 stepeni Celzijusa. Međutim, tadašnja tehnologija dozvoljavala je postizanje takve temperature samo u metalurškim pećima, ali da je požar s tako visokom temperaturom, na čitavoj teritoriji grada, vrlo malo verovatan. Ni danas to ne bismo mogli učiniti bez zapaljivih supstanci.
Kada su arheolozi iskopali čitavu teritoriju Mohendžo-dare, otkrili su još jednu posebnost. U sredini stambenog dela bilo je vrlo jasno vidljivo područje epicentra, gde je izgledalo da je sve zgrade odneo vetar. Od epicentra do zidova, razaranja su bila sve manja i manja.
Šteta u gradu Mohendžo-daro vrlo podseća na posledice eksplozija Hirošime i Nagasakija, kažu Englez Davenport i Italijan Vinćenti.
Istovremeno su istakli da je nakon svake atomske eksplozije na nuklearnom području u državi Nevada bilo komadića zelenog stakla u sličnim količinama kao u Mohendžo-daru.
Neki istraživači veruju da je u Indiji postojala visoko napredna civilizacija koja je bila na višem nivou od naše sadašnje. Nestala je kao rezultat sukoba s drugom, jednako naprednom, ili vanzemaljskom civilizacijom, uz nekontrolisanu upotrebu tehnologije, recimo nuklearnog oružja.
Druga, možda najfantastičnija teorija, tvrdi da su Harapanovi stupili u kontakt s vanzemaljskom civilizacijom i kao rezultat toga dobili su najsavremenije oružje za koje još nisu bili spremni. Kao rezultat zloupotrebe ovog oružja, civilizacija u dolini Inda je nestala.
Koliko god je hipoteza o nuklearnom oružju zanimljiva, današnja nauka je, nažalost, prisiljena da je odbaci kao neutemeljenu. Grad su verovatno spalili osvajači, ili su ga sami Harapani mogli spaliti, jer je iz nekog razloga bio oskrnavljen.
Usled nedostatka dokaza današnja nauka ne može jasno da odredi šta se tada na tom mestu dogodilo.
Ali kako onda objasniti visoku temperaturu gorenja? Odgovor na ovo pitanje može nam dati kula Borsipa, u današnjem Iraku. Ova regija je jedan od izvoznika nafte, pa ne bi bilo nemoguće da kula bude poplavljena ovom zapaljivom česticom i spolja, i iznutra.
Tajanstvena Astravidja, fenomenalno oružje svog vremena, sigurno je zemaljskog porekla. Takvo oružje može biti neka vrsta baruta ili „grčka vatra“. Takođe, možemo pretpostaviti da su Harapani znali tajne zapaljivih materijala poput sumpora, šalitre i moguće fosfora.
A na mestu, koje je označeno kao epicentar eksplozije, nalazilo se skladište sa zapaljivim česticama. Vremenom su drevne tehnologije bile zaboravljene, a potomci su znatno preterali s rezultatima njihove upotrebe.
Pratite naše odabrane najbolje vesti na našem “Telegram” kanalu na Android telefonima preko instalacije na Play Prodavnici ili desktop računarima OVDE
Webtribune.rs
