Zapadna birokratsko-politička mašinerija ne odustaje od rušenja Republike Srpske i dejtonske Bosne i Hercegovine mada do sada, uprkos moćnim pritiscima, ipak nije uspela.
Kao i obično, nema novih ideja a sada je posegla za jednim od poslednjih instrumenata – mitom o članstvu u Evropskoj uniji (EU). To je pokušaj još jedne obmane.
Upadljivo je, takođe, da se za približavanje i navodno članstvo u EU svih srpskih zemalja najviše bore i zagovaraju američki ambasadori, oni predvode takozvani evropski put a ne Evrounionisti.
Ta obmana je još jedan dokaz da je EU svedena na puki instrument Amerike i da se koristi samo u nadanju ostvarivanja američke politike. I EU je tako samo kolonijalni službenik. Mit o EU je u stvari i jedini preostali američki instrument što bi moglo da sugeriše da je Amerika krenula na sve ili ništa ne samo u Bosni i Hercegovini nego i u svim srpskim zemljama.
I na Zapadu je dominantno uvjerenje da se agresivnim isturanjem mita o EU može prije svega promijeniti mišljenje srpske javnosti i tako postići cilj. Ako je suditi prema istraživanjima javnoh mnjenja, i to je još jedna pogrešna procjena.
Ima mnogo i onih koji zagovaraju upotrebu NATO snaga, neku vrstu oružane intervencije kako bi se primorala Republika Srpska da slijedi zapadnu kolonijalnu politiku. Realno gledano to je, međutim, malo vjerovatno i uglavnom se svodi na narativ, u prevodu propagandu, ili djetinjaste manifestacije kao što je bilo nadlijetanje dva američka vojna aviona na dan obilježavanja 9. januara, Dana Republike Srpske. Doduše, kada je savremeni Zapad u pitanju ništa ne bi trebalo isključiti jer iz djetinjaste politike može svašta da se izrodi.
Bosna i Hercegovina jeste prepuna apsurda, ali ideja o članstvu u EU je ipak jedan od najvećih. I taj apsurd, koji je u stvari obmana je utoliko očigledniji jer Bosnom i Hercegovinom, iako zvanično nezavisnom zemljom, upravlja kolonijalna birokratska mašina zapadnih zemalja što znači da faktički nema status nezavisne države. Drugim riječima, kolonijalna uprava iz EU želi da Bosna i Hercegovina postane dio Evropske unije odakle uglavnom i dolaze kolonizatori kako bi još više učvrstili svoju kolonijalnu vlast. A još je veći apsurd da umjesto građana cijele BiH pregovore o EU vodi američki ambasador u Sarajevu.
Srpski narod živi na teritoriji Evrope, mada se prostor njihovog staništa do 1945. godine vodio kao Bliski istok, ali to ne znači da treba da robuje svojim neprijateljima.
Kao dio Evrope, sigurno da je zainteresovan za neku vrstu evropske integracije i saradnje ali politika EU je antisrpska i to uporno antisrpska. U tom smislu valjalo bi podsjetiti na jednu izjavu predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika o EU integracijama „kojima je srpski narod posvećen i o kojima razgovaramo s institucijama EU ili njihovim predstavnicima ovdje“.
Ambiciju američkog ambasadora u Sarajevu da predvodi proces takozvanog evropskog puta je ocijenio kao „ ponižavanje čitavog kontinenta mešanjem u stvari koje se vas apsolutno ne tiču. Međutim, prava namera je upućivanje poruke da od evropskog puta BiH nema ništa, ali i pokušaj da se krivica pripiše meni i Republici Srpskoj“.
Zapadna birokratija svoja „prava“ nalazi i u jednom mitu iz devedestih godina i vremena ratova u bivšoj Jugoslaviji kada je navodno sa Rusijom Borisa Jeljcina postignut prećutni dogovor da taj prostor treba da bude zapadni zabran kako bi se, tvrdilo se, izbjegli budući ratni sukobi. Nema dokaza da je takav dogovor postojao i da postoji ali Zapad i dalje živi u tome.
Ali, vremena su se promijenila i svijet više nije isti kao što su bio krajem 20. i početkom 21. vijeka. I politika nije spisak želja nego prije svega reakcija na ishod događaja.
U toku je stvaranje novog svjetskog poretka koje predvode nezapadne zemlje na čelu sa Rusijom, Kinom, zemljama BRIKS-a i širokim evroazijskim integracijama. Stvara se dominantan nezapadni svijet. Jedan od simbola tog procesa je i rat u Ukrajini.
Ukrajina je prije svega simbol šireg istorijskog političkog i ratnog sukoba nezapadnog sveta i Zapada u kojem 54 zemlje ratuju protiv Rusije. Taj rat protiv Rusije je osnovni izvor oživljene agresivne politike Zapada protiv Republike Srpske i svih srpskih zemalja zbog uvjerenja da su Srbi istorijski ruski saveznici i Rusi njihovi.
To je posebno vidljivo kada je riječ o Republici Srpskoj koja od svih srpskih zemalja i ne krije svoje opredjeljenje za savezništvo sa Rusijom. Republika Srpska nije u tome sama ali ima tu i nijansi. Na primjer, na nedavni skup u ruskom Kazanju, tokom kojeg se Milorad Dodik susreo sa ruskim predsjednikom Vladimirom Putinom, bio je pozvan i predsjednik Srbije ali nije otišao.
Od ishoda ratnog sukoba u Ukrajini zavisiće i zapadna politika prema srpskim zemljama i u najvećoj mjeri Republici Srpskoj.
Taj ishod je već sada jasan – zapadni saveznici su izgubili rat u Ukrajini.
Meću najvećim političkim i ekonomskim gubitnicima takvog ishoda rata u Ukrajini je Evropa oličena u EU. Politički je marginalizovana i obesmišljena a ekonomski ruinirana. A poslije ukrajinskog rata doći će do nove evropske bezbjednosne arhitekture u kojoj će dominantnu riječ imati pobjednici u ratu u Ukrajini a u čijem formulisanju sama Evropa neće imati bilo kakav značaj.
Istovremeno, teret poraza u Ukrajini će, to je već sada jasno, Amerika „prepustiti“ Evropljanima i polako napuštati Evropu ili smanjiti svoj uticaj. U tim ruševinama krajnje je neizvjesna sudbina EU kao integracije a i NATO pakta.
U takvom ambijentu, Amerika bi se, a ne EU, uprkos zapadnom porazu, mogla pojaviti kao pregovarač sa pobjednikom u Ukrajini. To bi mogla da bude realna mogućnost ali Amerika ima veoma važan problem na Bliskom istoku koji bi potencijalno mogao da smanji njen pregovarački kapacitet. Na Bliskom istoku Amerika je suočena i sa snagom zemalja BIRIKS-a meću kojima je i pobjednik u Ukrajini.
Amerika, međutim, drastično smanjuje svoj pregovarački kapacitet. Prije svega sve mostove u kontaktima sa Rusijom a izjave američkog predsjednika Džoa Bajdena zatvaraju u ovom vremenu sve mogućnosti. Jer, bez obzira ne njegovo zdravstveno stanje, on je ipak američki predsjednik.
Nedavno je predsjednika Rusije nazvao i „kučkinim sinom“ (son of a bitch), izrazom koji je zabranjen na američkim televizijama. Veliko je pitanje u kojoj mjeri bi moglo doći do promjene u politici Vašingtona ako bi u novembru ove godine bio izabran drugi predsjednik.
U Bajdenovo vrijeme se pokazalo da više nije ni važno ko je predsjednik jer je utemljena, učvršćena paradržavna struktura koja donosi odluke a ne Bijela kuća. Francuski list Le Figaro ocjenjuje da „Amerika više nikada neće biti ono što je bila nakon 1945.“
I, koliko bi rat u Ukrajini mogao još da traje?
Britanski Kraljevski institut odbrane (the British Royal United Services Institute) (RUSI), ovih dana je objavio procjenu da bi rat mogao da potraje do 2026. godine. Do tada bi, ukazuje se, Rusija mogla da postigne svoje ciljeve kapitulacije Kijeva ali, tvrdi RUSI, samo ako zapadna pomoć Ukrajini ne bude adekvatna.
Drugim riječima, Britanija traži da se pomoć nastavi i tako produži rat. Ali, vodeći američki analitički centar RAND Korporacija je, međutim, objavila svoju potpuno drugačiju analizu pod naslovom Izbjegavanje dugog rata. Fokus analize je da – ukoliko se rat u Ukrajini nastavi – postoji opasnost i od upotrebe nuklearnog oružja. A to Amerika mora da spriječi. Nastavak rata, tvrdi RAND, zato nije u interesu Amerike.
Primjetan je priličan haos ali sve je uzalud i krajnji ishod, koliko god bude rat trajao, već je izvjestan.
Sa krajem ukrajinskog rata dolazi nova konfiguracija Evrope a samim tim i kraj kolonijalne uprave nad Bosnom i Hercegovinom a to znači i nad Republikom Srpskom. U međuvremenu, lutanja i besmisao EU nemaju kapacitet da određuju sudbinu Republike Srpske. Jer, svaka iskazana dobronamjernost se tumači kao slabost i Brisel onda uzima sve.
(Sveosrpskoj.com)
Najnovije i najvažnije vesti i analize na našem Telegramu – Prijavi se
Pratite tokom 24 sata naše najbolje vesti samo na Vkontakte
Otvorite novu mrežu Truth Social
