Britanski i od 1943. američki napadi na gusto naseljena područja – često izbegavajući žarišta naoružanja – poslužili su za produženje Drugog svetskog rata za čak dve godine.
Usred akcije bio je Albert Šper, koga je Hitler imenovao za nacističkog ratnog ministra u februaru 1942. On je na osnovu savezničkih, vazdušnih taktika primetio da je „rat mogao u velikoj meri da se završi 1943. da su se, umesto ogromnog, ali besmislenog, bombardovanja područja, avioni koncentrisali na centre za proizvodnju naoružanja “.
Šper je po zanimanju bio arhitekta, nikada ranije nije pucao iz pištolja, tako da mu je zadatak nasleđivanja preminulog Fric Tota došao kao grom iz vedrog neba.
[adsenseyu1]
„Imam poverenja u vas“, Hitler je uverio nesigurnog Špera, „znam da ćete uspeti. Osim toga, nemam nikoga više. Odmah stupite u kontakt sa Ministarstvom i preuzmite ga“.
Šperove izuzetne sposobnosti brzo su došle do izražaja. Svakog meseca nacistički vođa ga je zvao da prima ažuriranja o proizvodnji naoružanja, pre nego što je u pripremljeni dokument zapisao rezultate.
Na primer, u proleće 1943. godine, Hitler je kontaktirao Špera i, nakon što je čuo uobičajene zaslepljujuće brojke, rekao svom ministru:
„Vrlo dobro! To je divno! Stvarno, sto deset Tigrova? To je i više nego što ste obećali … A sa koliko Tigrova mislite da ćete raspolagati sledećeg meseca? Svaki tenk je sada važan “.
Diktator je te razgovore zaokružio kratkom analizom onoga što se odvijalo na frontu.
„Danas smo zauzeli Harkov. Dobro ide „, obavestio je Špera, pre nego što je nastavio sa,“ Pa, lepo je razgovarati sa Vama. Šaljem srdačne pozdrave vašoj ženi “.
Pobeda u istočnoj Ukrajini, na koju se Hitler osvrnuo, poznata je kao Treća bitka za Harkov, koja je završena u martu 1943. Za Hitlera je predstavljala meru osvete nakon Staljingrada, katastrofe za koju je uglavnom bio odgovoran .
U Harkovu – trećem najvećem gradu Sovjetskog Saveza – Nemci su bili malobrojniji sa osam prema jedan u vojnicima i pet prema jedan u tenkovima; ali kombinacija Vermahta i divizija SS, na čelu sa feldmaršalom Erih fon Manštajnom, nanela je više od 80.000 žrtava Crvenoj armiji koja je do kraja marta 1943. u potpunosti poterana iz Harkova.
Teški tenk Tigar, za koga je Hitler molio Špira da ga proizvede u maksimalnom broju, odigrao je važnu ulogu u zauzimanju Harkova, što je pomoglo u stabilizaciji dela istočnog fronta.
[adsenseyu4]
Ipak, 1942. godine, kada je „Bombarder“ Haris koncentrisao svoje vazdušne napade protiv nemačke ratne ekonomije, mogli su da unište proizvodnju Tigrova – koji su se prvi put pojavili na bojnom polju u blizini Lenjingrada, u septembru 1942.
Uočivši opasnost,možda malo kasno, Šper je 20. septembra 1942. upozorio Hitlera:
„Proizvodnja tenkova u Fridrihshafenu i objekti sa kugličnim ležajevima u Švajnfurtu bili su presudni za naš čitav napor“.
Krajem 1940. godine Kraljevsko vazduhoplovstvo je predstavilo Stirling i Halifax, teške bombardere sa četiri motora, koji su mogli da nose eksplozive teške preko 6.000 kilograma. Oba aviona su takođe održavala domete letenja u kojima su mogla da lete preko Nemačke bez dopunjavanja goriva.
Britanski bombarderi su od 1941. godine proizvođeni u sve većem broju.
Da su Stirling i Halifax, od februara 1942. ojačani sa Lancasterom, upućeni u nemačke industrijske zone u redovnim eskadrilama, oni bi mogli da nanesu veliku štetu nacističkoj ratnoj industriji još pre 1943.
Podstaknut Šperovim pretpostavkama o ranjivosti fabrika, Hitler je naredio da se oko ovih regiona podignu veće protivavionske odbrane. Hitler ipak nije trebalo previše da brine. Britanski komandant Šarls Portal, šef vazdušnog štaba, je 15. februara 1942. iza zatvorenih vrata jasno zacrtao da „ciljne tačke treba da budu izgrađena područja, a ne na primer, vojne luke ili fabrike“.
Kompleksi u Fridrihshafenu, krajnjem jugu Nemačke, nisu doživeli ozbiljno savezničko bombardovanje sve do kraja aprila 1944. Nakon toga, napadi su i dalje bili povremeni i uglavnom nisu ni postojali.
Još važnije, objekti sa kugličnim ležajevima u Švajnfurtu, u centralnoj Nemačkoj, uopšte nisu napadnuti sve do 17. avgusta 1943. – kada su saveznički avioni pretrpeli velike gubitke, a instalacije su uglavnom bile neoštećene. Nacistička nemačka postrojenja sa kugličnim ležajevima bila su ključna i za brodove, i za letelice, teški oklop i drugo naoružanje.
[adsenseyu1]
Najveća tragedija mnogih koji su bili u pozadini ovih vazdušnih napada bila je ta što je omogućilo da logori smrti u centralnoj i istočnoj Evropi opstanu mnogo duže i sprovode masovno ubijanje. Od rane 1942. godine, nacisti su pojačali svoj sistematski genocid koji je uglavnom sprovođen nad jevrejskim stanovništvom Evrope, a takođe i nad Slovenima, Romima itd.
Stotine hiljada ljudskih života moglo je biti spašeno da su nemački ratni centri srušeni 1943. ili čak 1944. Štaviše, najmanje krajem 1942. godine saveznici su imali informacije da su nacisti činili masovne zločine protiv čovečnosti.
U međuvremenu, 30. maja 1942. vazduhoplovni maršal Haris izveo je prvi napad od 1000 bombi nad Kelnom u zapadnoj Nemačkoj, gradu iz rimskog doba. Među avionima je bilo gotovo 300 teških bombardera sa četiri motora, u kojima su bili Stirling, Halifax i novi Lancaster.
Ova demonstracija terorističkog bombardovanja malo je uticala na nemačku vojnu sposobnost, jednostavno uništavajući hiljade civilnih domova, zajedno sa školama, bolnicama i drevnim zgradama.
Moguće je zamisliti mogući scenario, početkom leta 1942., da su ovi britanski bombarderi umesto toga poslati u pravcu gde su se nalazila kuglična ležišta i tenkovi nacističke Nemačke.
Sledećeg meseca, juna 1942, nacisti su započeli svoju obnovljenu ofanzivu na istok sa teškim naoružanjem koji su se proizvodili u tim netaknutim fabrikama.
U proleće 1945. manje od dva odsto svih savezničkih bombi palo je na nemačke fabrike povezane sa ratom. Veliki deo ostatka bačen je u naseljene regione i radničke domove.
Dosta otkriva činjenica da je na posleratnim suđenjima u Nirnbergu iz sudskih postupaka izostalo pitanje vazdušnog bombardovanja gradskih civilnih ciljeva. Takve rasprave osvetlile bi potencijalne savezničke ratne zločine koji se odnose na „dehousing“ i tako dalje, za kojima su stremili mnogo više od Luftvafea.
U međuvremenu, kako je rat napredovao nakon 1942. godine, veliki deo vrha vojske Vermahta je izbrisan; koliko su mogli i dalje su slali vojnike strašljive reputacije. Među njima je bio i Verner Vulf, koji je nakon 1942. godine postao jedan od naističkih najodlikovanijih, mladih pešadista.
[adsenseyu4]
U više navrata, 20-godišnji Vulf uništio je sovjetske tenkove s jednom rukom, kao što je bilo sredinom 1943. u bici za Kursk, manje od 300 milja zapadno od Moskve.
Dana 14. oktobra 1943., dnevna racija nad fabrikama Švajnfurta smanjila je proizvodnju za alarmantnih 67 odsto. Na Hitlerovo zadovoljstvo, američki bombarderi su pretrpeli teške posledice tokom ovog napada, ali napad koji bi usledio naneo bi smrtonosni udarac nacističkoj ratnoj proizvodnji, najavljujući okončanje sukoba.
Špir je priznao, „ono što nas je zaista spasilo je činjenica da je od ovog trenutka [oktobra 1943] neprijatelj na naše zaprepašćenje ponovo prekinuo napade na industriju kugličnih ležajeva“. Saveznički napadi na centre sa kugličnim ležajevima ponavljali su se povremeno, ali su se naglo zaustavili u aprilu 1944. godine.
Pa ipak, možda postoji poseban faktor koji stoji iza ovih ponekad zbunjujućih politika, koje se praktično izbegavaju i zataškavaju do danas. Nakon poraza Nemačke kod Staljingrada početkom 1943, a gotovo sigurno do proleća 1944., zapadne obaveštajne službe su sovjetsku Rusiju označile kao nadolazećeg neprijatelja.
Danima nakon Hitlerove invazije na SSSR, tadašnji senator Misurija Heri Truman (budući potpredsednik i predsednik) rekao je da se nada da će se Nemačka i Rusija “ što više poubijati “ između sebe, pri čemu će Vašington pružiti pomoć bilo kojoj strani koja gubi, ne bi li produžili borbe.
Britancima je bilo posebno neprijatno jer im je Sovjetski Savez glavni saveznik. Feldmaršal Alen Bruk, od decembra 1943. godine glavni savetnik Vinstona Čerčila, napisao je da Sovjetski Savez „može da postane glavna pretnja“ posle rata.
Bruk je nastavio, „Zato negujte Nemačku, postepeno je izgrađujte i dovedite je u federaciju zapadne Evrope“.
Bruk je isticao da „ovo sve mora biti učinjeno pod plaštom svete alijanse između Engleske, Rusije i Amerike“. Brukova gledišta govore mnogo, jer je od zime 1941. bio i šef carskog generalštaba i tako je držao komandu nad čitavom britanskom vojskom.
Prezir Britanije prema boljševizmu nastao je mnogo pre rata i uglavnom je sprečavao London da potpiše savez sa Moskvom pre nacističko-sovjetskog pakta u avgustu 1939. Britanska unija sa Kremljom pre jeseni 1939, zajedno sa Francuskom, učinila bi mnogo težom odluku da Hitler pokrene veliki evropski sukob.
16.aprila 1939. godine Staljin je formalno predložio da se formira drugi, trostruki savez koji bi Rusiju, Britaniju i Francusku uskladio protiv Nemačke, pre Drugog svetskog rata. Britanska vlada brzo je odbacila Staljinove predloge i sovjetski diktator – koji je već bio u kontaktu sa nacistima – četiri meseca kasnije finalizirao je svoj pakt sa Hitlerom.
U aprilu 1944., dva meseca pre dana D, London je formirao komisije za dugoročno strateško planiranje, unapređujući preusmeravajući Nemačku i Japan u sukob sa SSSR-om. Verovatno je da su se ove strategije razvijale tokom 1943.
U prvim mesecima 1944. godine, zapadna vojna obaveštajna služba skrivala je od Kremlja vitalne informacije o nemačkim formacijama trupa na istoku; dok su Britanci i Amerikanci prikupljali „izuzetno detaljan i precizan“ materijal o ruskim vojnim snagama.
Stoga nije suvišno tvrditi da je nemačka industrija možda bila pošteđena savezničkih vazdušnih napada, delimično i da bi je sačuvala za planirana neprijateljstva sa Rusijom. U leto 1943. saveznici su takođe bili svesni da nemački tehnološki napredak u pogledu dizajna raketa daleko prevazilazi napredak zapadnih sila.
Tokom jeseni 1944. godine, britansko ministarstvo spoljnih poslova upozorava:
„Već postaje poznato da naši vojnici razmišljaju o mogućem ratu protiv Rusije“.
Ideje istomišljenika su mesecima preovladavale u glavnom gradu SAD, što potvrđuju i primedbe generala Leslija Gruvsa u martu 1944. godine.
Krajem 1944. godine, vrhovna komanda Britanije iznosila je planove koji su uključivali naoružavanje Nemačke za predviđeni napad na Rusiju.
U maju 1945. godine, dok je mastilo još uvek bilo vlažno na nemačkim papirima za predaju, Čerčil je zamišljao „eliminaciju Rusije“ – sa Moskvom koja je i dalje zvanično bila saveznik – u predloženoj invaziji na zemlju koja bi se sastojala od stotina hiljada savezničkih trupa, zajedno sa 10 ponovo naoružanih Divizija Vermahta.
Nazvana je Operacija „Nezamislivo“. Nakon detaljnijeg pregleda, Operacija „Nezamislivo“ izgleda prilično verodostojno kada se ukombinuju svi gore navedeni faktori.
Avioni RAF-a bili su označeni za napade na sovjetske gradove iz britanskih baza na severu Evrope. Posle atomskih napada SAD na Japan početkom avgusta 1945. godine, nuklearno oružje je privrženo takvim šemama.
15.septembra 1945. Pentagon je izbio na poziciju velike svetske i nuklearne sile, sa strategijom da napadne ogromna područja Sovjetskog Saveza sa mnoštvom atomskih bombi.
Webtribune.rs
